Zniszcz mnie recenzja

Barry – dusza towarzystwa, zabawny i pięknie wytatuowany. Tak naprawdę nikt nie wie, że pod płaszczykiem tatuaży i zadziornego uśmiechu skrywa wiele kompleksów i uczucie samotności. Amy – zbuntowana outsiderka z wyboru. Na uboczu podziwiająca piękne ciało Barry’ego podczas jego trików na deskorolce. Robi to w sposób dość nietypowy – tworzy portrety chłopaka w swoim szkicowniku. To właśnie ten zagubiony szkicownik będzie czynnikiem zapalnym ich gorącego uczucia. Jednakże, gdy w sercach obydwu pojawia się żar, w głowie Amy rodzi się plan, do spełnienia którego jest jej potrzebny właśnie Barry…

Książkę zamówiłam w dniu, w którym w serwisie @nakanapie zgłosiłam się do zrecenzowania świeżo wydanego, drugiego tomu „Napraw mnie”. Drugi tom zgarniał w tamtym czasie wiele bardzo wysokich not, a opis wydawniczy pierwszego bardzo mnie zaintrygował, dlatego postanowiłam poznać tę historię…

Może zacznijmy od plusów – piękna okładka. W moim odczuciu bardzo estetyczna i idealnie obrazująca fizyczność Barry’ego. No i to spojrzenie modela – hipnotyzujące. Kolejnym pozytywem będzie pomysł na zapoczątkowanie relacji głównych bohaterów – kto by się nie zdziwił, widząc rysunki siebie samego w szkicowniku dziewczyny, którą wszyscy uważają za dziwoląga? W książce zostały poruszone także ważne i ciężkie tematy, jak np. strata bliskiej osoby, trudne relacje z rodzicami czy wyniszczające poczucie winy. Sama historia podobała mi się do momentu spotkania w hotelu, czyli może jakaś 1/3 książki. Niestety, potem w moim odczuciu było już tylko gorzej.

Miałam wrażenie, że od wspomnianego hotelu autorka nie wiedziała, jak pociągnąć fabułę. Ponowne spotkanie Amy i Barry’ego było co najmniej dziwne i wywołujące u mnie tzw. „cringe”, który towarzyszył mi później już prawie do końca. Nie przypadł mi do gustu humor zaprezentowany w książce – był jakiś taki wymuszony, naciągany, jak by na siłę upychany w smutną historię jeszcze nie dorosłych, ale już nie nastolatków. Nie wiem co było bardziej irytujące – ślimaki czy matka Barry’ego oraz przyjaciółka Amy myślące tylko o seksie. Na początku te dwie bohaterki były nawet zabawne, ale im dalej tym bardziej grały mi na nerwach. I te wewnętrzne monologi głównej bohaterki... Dzieje się coś ważnego lub ktoś do niej mówi, a ta odpływa. A my razem z nią, przez co gubimy wątek. Zamiast żwawej akcji dostajemy flaki z olejem na kolejne dwie czy trzy strony. Dopiero końcowe kartki ponownie dawały jako taką akcję, no ale to niestety za mało.

Mimo wszystko na koniec muszę stwierdzić, że autorka pisze całkiem przystępnym językiem i ma do tego pisania dryg, gdyż książkę przeczytałam w trybie ekspresowym, jakim są dla mnie trzy dni. Myślę, że każdy sam powinien przeczytać tę książkę i wyrobić sobie o niej zdanie. W końcu nie wszystko musi się wszystkim podobać