Prawda i kłamstwa recenzja

Amy Witcher jest nieodrodną córką swojego ojca - Roberta. Podobnie jak on i jej starszy brat wstąpiła do policji kiedy tylko skończyła osiemnaście lat. Jej skrupulatność, dociekliwość i umiejętność odczytywania i łączenia nawet drobnych faktów sprawiają, że szybko odnosi sukcesy i zostaje komisarzem.

Niestety ukochany ojciec umiera, a Amy zajmuje jego miejsce, stając na czele specjalnej jednostki policji, zajmującej się najgłośniejszymi i najtrudniejszymi sprawami kryminalnymi.

-

Jedną ze spraw, nad którymi pracuje jej zespół jest sprawa "Bestii z Brentwood". Małżeństwa, które posługując się podstępem, wabiło, gwałciło i zabijało swojego czasu młode kobiety. W toku śledztwa i postępowania w latach osiemdziesiątych ujawniono miejsca ukrycia zwłok ofiar- oprócz trzech dziewczyn, których rodziny nadal liczą na odnalezienie ich szczątków.

-

Kiedy jeden ze skazanych małżonków, Jack Grimes, umiera w celi, jego żona wysyła do komisarz list, w którym proponuje współpracę, poprzez wskazanie miejsca zakopania brakujących zwłok, ale też wyjawia Amy straszną prawdę. Okazuje się bowiem, że funkcjonariuszka policji jest córką małżeństwa zabójców, adoptowaną przez Roberta i Florę Witcher kiedy miała cztery lata.

Wiadomość ta nie tylko przeraża kobietę, która czuje, że płynąca w niej krew zbrodniarzy sprawia, że nie zasługuje na to aby być policjantką. Informacja ta przywołuje też wspomnienia z dzieciństwa, które Amy (a w dzieciństwie Poppy) wyparła ze swojej świadomości.

Zmagając się z własnym wnętrzem i powracającą przeszłością Amy zgadza się na współpracę z biologiczną matką, tym bardziej, że w tym samym czasie dochodzi do porwania kolejnej dziewczyny. A w mediach społecznościowych publikowane są hashtagi wskazujące, że to porwanie ma wiele wspólnego z tymi, których dopuścili się Grimes'owie w przeszłości.

-

Ta książka to thriller psychologiczny z elementami kryminalnymi. Jej fabuła wciąga, a wewnętrzne rozterki Amy są bardzo dobrze wykreowane.

Jednak moim zdaniem na największą uwagę zasługuje postać Lillian. Ta bezduszna manipulantka, psychopatka, która nie liczy się nawet z własnymi dziećmi została moim zdaniem wykreowana najlepiej. Jako kobieta o specyficznych upodobaniach seksualnych, która dla swoich celów wykorzystywała męża oraz dzieci. Kobieta która po latach odkrywa możliwość ponownego wykorzystania naiwności swoich potomków do własnych celów. W zimny i wyrachowany sposób planująca każdy swój kolejny ruch. Ta postać Was omami i wciągnie we własną intrygę.

I to właśnie ze względu na Lillian polecam Wam tę książkę.