Znaki życia. Tom I recenzja

Kilka ostatnich dni upłynęło mi na lekturze pierwszego tomu Znaków życia Wioletty Milewskiej. To powieść, która wyraźnie wyróżnia się na tle niedawno czytanych przeze mnie książek. Lekkie i przyjemne, nie nastręczające trudności w odbiorze.
Tu było inaczej, co wcale nie znaczy, że źle. Ten tekst wymaga czasu i skupienia. Zmusza do refleksji.
Nie jest łatwy, ale nie wszystko w naszym życiu takie jest.

Trzy kobiety, z pozoru tak różne od siebie, w rzeczywistości mające ze sobą znacznie więcej wspólnego niż im się wydaje. I to wcale nie dobrych rzeczy, tylko raczej tych nacechowanych pejoratywnie.

"Tak powstała baśń o Kopciuszku. Bo Kopciuszek wcale nie był poniewierany przez złe siostrzyce. On po prostu był dobry i ten fakt tamte dwie wykorzystywały."

Zastanawia mnie czas, w którym mają miejsce nakreślone na kartach książki wydarzenia. Pewne szczegóły mogłyby dowodzić na współczesne nam lata, jednak mentalność niektórych bohaterów wydaje się być zakorzeniona jeszcze w ubiegłym wieku. Mam tu na myśli zwłaszcza światopogląd kobiet. Zdaję sobie sprawę, że niewielka wieś na terenie Mazur może być lekko zacofana, ale może przyczyny takich zachowań leżą zupełnie gdzie indziej, na przykład w stereotypach wyniesionych z domu?

"Malwina wiedziała, że jest to zwyczajny lęk przed zmianą. To, co było dotąd, było dobrze jej znane. Może nie było dobre. Może było nawet złe lub bardzo złe. Było jednak swojskie, jej, osobiste i intymne."

Ileż jest takich sytuacji, gdy decydujemy się na coś mimo naszego niezadowolenia, co więcej, trwamy w naszym postępowaniu upatrując się w tym najróżniejszych rzeczy, począwszy od powinności względem innych osób na heroizmie skończywszy? Tak bardzo boimy się opuścić naszą strefę komfortu, że odsuwamy od siebie wszelkie myśli, które mogłyby przyczynić się do poczynienia takiego kroku.

"To jednak dziwne, że to, czego doświadczamy na codzień i uznajemy jako normalne i słusznie nam się należące, powszednieje szybko (...) I naraz pragnie się czegoś innego."

W swojej powieści autorka zwraca też uwagę na przekorną naturę człowieka, który bardzo rzadko potrafi docenić to, co przypadło mu w udziale. Choćby nie wiem jak cenne i wartościowe to było, z biegiem czasu pojawia się trudne do opanowania pragnienie zmiany.
Niekoniecznie na lepsze.

Znaki życia to niezwykle wartościowa lektura, która dostarcza nam szeregu wartościowych przemyśleń, zmusza do refleksji nad własnym życiem. Choć nie zawsze są to przyjemne tematy to warto zauważyć, że pochylenie się nad nimi wyraźnie ubogaca naszą egzystencję. Życie nie polega na nieprzerwanym biegu przed siebie. Czasem warto zatrzymać się i zastanawić za czym tak właściwie gonimy.

Moja ocena to 8/10.