Znachor recenzja

„Znachor " to pierwsza część dylogii stworzonej przez Tadeusza Dołęgę - Mostowicza. Jest to powieść obyczajowa, która mnie zachwyciła, poruszyła, a przede wszystkim pozostawiła w moim sercu trwały ślad. Nigdy nie widziałam, żeby miłość, cierpienie, dobro, zło, tak bliskie i znane człowiekowi wręcz wylewały się z kart powieści. Zwłaszcza miłość odgrywała w niej kluczową rolę, bo to właśnie ona naznaczyła losy głównego bohatera.
Profesora Rafała Wilczura poznajemy w momencie, kiedy jest u szczytu sławy. To wybitny chirurg, który ma żonę Beatę oraz małą córeczkę Marysię nazywaną pieszczotliwie Mariolą. Wydaje się, że nic nie jest w stanie zakłócić tego szczęścia. Jednak pewnego dnia, gdy profesor wraca do domu, aby obchodzić z żoną kolejną rocznicę ich ślubu, okazuje się, że ta go porzuciła. Z listu, który po sobie zostawiła dowiedział się, że nigdy go nie kochała oraz, że zabiera ze sobą ich córkę, bo nie potrafi bez niej żyć. To całkowicie załamuje Rafała, który bardzo kocha Beatę i do tej pory sądził, że przez nią również jest kochany. Półprzytomny postanowił wyjść z domu. Podczas spaceru spotkał intrygującego jegomościa, który namawiał go na utopienie swoich smutków przy butelce wódki. W stanie głębokiego upojenia alkoholowego został wyprowadzony z knajpy, wywieziony za miasto, okradziony oraz porzucony, po tym jak niefortunnie jeden z opryszków stoczył go ze skarpy. W wyniku uderzenia bohater stracił pamięć.
Czytając tę powieść szybko zdałam sobie sprawę, że właściwie każdy z nas może utożsamić się z profesorem Wilczurem. Jedno krytyczne zdarzenie losowe może przekreślić nasze plany, nadzieje i naznaczyć całe nasze życie. To co uwielbiam w tym bohaterze to fakt, że mimo tego co go spotkało nigdy nie tracił wiary w ludzi, zawsze szukał w nich dobra. Ponadto potrafił odnaleźć się w każdej sytuacji, dzięki temu nawet utrata pamięci nie była dla niego przeszkodą.
Bardzo podobał mi się również styl pisania autora i opisy miejsc, gdzie przebywał główny bohater. Były bardzo realistyczne, widać było, że autor zna dobrze tryb życia mieszkańców wsi jak i miast. Kolejnym plusem było świetne odwzorowanie klimatu wiejskiego, zwłaszcza jeśli chodziło o problemy i zainteresowania mieszkańców, a jednocześnie nie ciążyło to na fabule, a było świetnym dodatkiem do całości wykreowanego świata.
Reasumując jestem usatysfakcjonowana tą powieścią, która wpłynęła również na mój osąd w niektórych kwestiach, skłoniła na szersze patrzenie na świat i rządzące nim prawa. Książka ta również ukazała prawdziwość życia, jego wzloty i upadki, ale nie pozostawiła w poczuciu beznadziejności, dała czytelnikowi nadzieję i przykład, że da się być szczęśliwym w niesprawiedliwym świecie.