Przystanek Śmierć recenzja

Ta powieść jest żmudna. Opisuje żmudną pracę, żmudnym językiem, nawet potencjalnie bardzo nieżmudne elementy tu takimi jakimś sposobem są. Ale po kolei.

Akcja jako taka, no cóż, nie porywa. Jest zrobiona od sceny do sceny, bardzo punktowo. Wizyta u świadka x, u świadka y, u jednej osoby mogącej pomóc w śledztwie, u drugiej. Okej, wiele powieści kryminalnych tak wygląda, może większość, to może jednak być fajne, a przynajmniej, hmmmm, zjadliwe dla czytelnika pod warunkiem, że do czegoś go prowadzi. Gdy dostaje on klocki, z których może coś zbudować. Jakieś swoje domysły co do osoby sprawcy i jego motywów, tak, by mógł na nie wpaść jakoś tak sekundę czy dwie przed naszymi powieściowymi śledczymi. Tu tak nie jest, ewidentnie takiej możliwości nie mamy. Może więc scenki te tworzą inną jakość - dają nam jakiś obraz świata? Znowuż - moim zdaniem nie bardzo. Wizyta w kurii nie powiedziała mi nic o dzisiejszym Kościele w naszym kraju, ja nie spodziewałem się, by z jednej sceny mogło dla tego tematu specjalnie wiele wyniknąć, ale przecież coś, cokolwiek, owszem, mogło. Tu nie wynika nic. Wizyta w rezydencji milionera czy w jego firmach nie mówi nic o stanie polskiego kapitalizmu. Itd. Spotkanie z dresem (tak stereotypowym, że aż zatrudnia się potem w agencji ochrony :)) nie mówi nic o stanie dresiarstwa w Polsce. Ot, chodzenie od punktu do punktu. Są budynki, ludzie, rozmowy, ale wniosków żadnych nie ma.

Język jest dziwnie dostosowany do treści. Żmudny :) Nijaki. Co ciekawe, jest bardzo jednolity, czy to przy opisach, dialogach, czy przemyśleniach głównego bohatera. Swoją drogą za pewien zgrzyt można też uznać fakt, że z jednej strony widzimy świat konsekwentnie (no, poza pierwszą sceną) oczami jednego człowieka, głównego bohatera, mamy bardzo dużo jego przemyśleń, z drugiej zaś narracja jest trzecioosobowa.

Postacie, te przewijające się przez cały tekst - to chyba udało się najlepiej. Główny bohater budzi sympatię, ale nie jest to w żadnym razie zrobione na siłę, podobnie jego przyjaciele i w ogóle "pozytywni bohaterowie" powieści. To Autorowi wyszło, potrafił nienachalnie, bez narzucania niczego rozbudzić we mnie dobre emocje do tych ludzi.

Aha, jeszcze kwestia mordercy, powieściowego antagonisty. Okej, niby wszystko się zgadza, jakiś pomysł był, ale ciągle ma się wrażenie niedosytu. Był w książce za krótko, było go za mało, za mało o nim wiemy. Wręcz ma się wrażenie, że pomysł nie został w pełni wykorzystany.

Wreszcie to, co w dość oczywisty sposób miało chyba być kluczem do tej powieści - Warszawa jako bohater. To tu trochę jednak zadziałało na zasadzie "ilość przechodzi w jakość" - przy takiej liczbie opisów, nazw ulic. przy takiej czy innej warszawskości głównych postaci - owszem, to zaczyna działać. Swoją drogą tę "warszawskość z różnych stron widzianą" to pisarz musiał sobie na serio długo i dogłębnie przemyśliwać. I to widać.

Krótko mówiąc, jeśli czytamy to dla postaci. Jako kryminał niestety debiut Tomasza Kontakowskiego mocno zawodzi. Trochę szkoda, bo nie mam wątpliwości, że ta powieść była tworzona długo i mozolnie... eeee długo i z wielkim nakładem pracy Autora :)