Złota królowa. Elżbieta Łokietkówna recenzja

Dorota Pająk-Puda "Złota królowa " Elżbieta Łokietkówna,

Lubicie powieści historyczne?

"Cysorz to ma klawe życie... " śpiewał kiedyś Tadeusz Chyła. I zapewne tak było, choć przeróżnych problemów i trosk związanych z zarządzaniem sporym często kawałkiem ziemi, musiał mieć również niemało. Kobiety rządziły rzadziej, pozostając zwykle koronowanymi głowami u boku swoich mężów. Chociaż wnuczce Elżbiety Łokietkówny Jadwidze Andegaweńskiej poszczęściło się. Została ukoronowana na królową Polski (Jadwiga z Bożej łaski królowa Polski, a także pani i dziedziczka ziem krakowskiej, sandomierskiej, sieradzkiej, łęczyckiej, kujawskiej i pomorskiej).Tytułomania w tamtych czasach była dobrze rozwinięta. To nastąpiło jednak kilka lat po śmierci jej babki, głównej bohaterki powieści historycznej Doroty Pająk - Pudy, ustanowionej na kilka lat przez swojego syna Ludwika, jeszcze przed koronacją Jadwigi, regentką na ziemiach polskich.

Aranżowanie małżeństw wysoko urodzonych dzieci było naturalne w tamtych czasach. To był zwykle kontrakt dwóch stron i każda z nich z takiego mariażu miała wynieść osobiste korzyści. Myśląc kategoriami tamtych czasów można by powiedzieć, że Jadwidze, czy wcześniej jej babce wydanej za mąż za Karola Roberta, króla Węgier, poszczęściło się. Wiele kobiet znajdowało się dużo w gorszym położeniu. Mogły być odesłane, wbrew swojej woli zamknięte w klasztorze lub kończyły życie w tajemniczych okolicznościach. Nie wiemy na ile "klawe" życie miała Elżbieta Łokietkówna, z całą pewnością było ono dosyć długie, co wtedy nie zawsze było regułą.

"Złota królowa" to trzecia już powieść autorki po "Matce Jagiellonów" i "Sonce". Lubię osadzone w klimacie tamtych czasów historyczne powieści Elżbiety Cherezińskiej, choć i tu mam czytelnicze zaległości. Kusiła mnie swego czasu "Sonka", historia ostatniej żony Władysława Jagiełły. Okazało się jednak, że poznawanie książek Doroty Pająk-Pudy zaczęłam od końca. Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło, bo w kolejności wydarzeń historycznych, które miały miejsce, to właśnie opowieść o Elżbiecie Łokietkównej jest najstarsza.

XIV wiek to niezwykle zamierzchłe czasy, dlatego podziwiam zawsze autorów, którzy pisząc swoje książki, mają odwagę sięgać aż tak daleko. W końcu źródeł historycznych nie zachowało się wiele, nie ma więc możliwości odtworzenia wszystkich wydarzeń, poznania ludzkich charakterów, spojrzenia na świat ich oczami. Autor z jednej strony musi pozostać wiernym przeszłości, z drugiej jednak wie o niej dużo mniej niż chociażby o tym, co działo się na świecie dziesięć, a nawet sto lat temu.

Mnie przedstawiona przez autorkę, w skracającej dystans w stosunku do bohaterki, pierwszoosobowej narracji, historia Elżbiety Łokietkównej, jak najbardziej przekonuje. Co więcej czytałam ją z dużą ciekawością, bez poczucia, że przytłaczają mnie historyczne fakty, nazwiska, koligacje czy sojusze. Ażeby czytelnikowi było jeszcze łatwiej, na samym początku książki rozrysowane jest drzewo genealogiczne Elżbiety i jej zstępnych. To była niezwykle przyjemna, wartko poprowadzona, podróż do przeszłości.

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta Na Kanapie.