Godzina zagubionych słów recenzja

Katarzyna, Marcin, Anna, Aleksy oraz Borys, 23 grudnia, zniszczona, metalowa ławeczka, z której gdzieniegdzie odchodzi już farba. Co ich wszystkich łączy? Teoretycznie nic. Mijają się gdzieś na ulicy, nie zwracając na siebie uwagi, wchodzą do kawiarni po espresso na pobudzenie, kupują kwiaty w pobliskiej kwiaciarni. W przerwie na lunch wpadają do lokalnego baru z kanapkami, by nakarmić żołądek.

A jednak każdy z nich dostał od losu „godzinę zagubionych słów”, czyli godzinę rozmowy na tematy niedokończone, niewyjaśnione i takie, które psują relacje między bliskimi sobie osobami, których już z nami nie ma. Jest to ściśle związane ze świętami Bożego Narodzenia, aby w ten piękny czas wejść z czystą kartą. Można sobie wiele wyjaśnić, spojrzeć na sytuację przychylniejszym okiem, wybaczyć, zaakceptować. W sercu na nowo zapanuje spokój i harmonia. Bowiem jutro Wigilia! Czas radości, miłości i przebaczania!

Czy bohaterowie wykorzystają szansę od losu?

W każdej z historii znajduje się wiele cennych rad i wskazówek dla Czytelnika, mnóstwo pięknych cytatów oraz przesłanie. Przecież święta to najlepsza okazja, aby otworzyć się na drugiego człowieka, wysłuchać go i porozmawiać. By coś odnowić bądź polepszyć.

Mam wrażenie, że w opisanych przez Autorkę opowieściach, każdy Czytelnik odnajdzie cząstkę siebie. Ta magiczna godzina, ostatnia godzina, wspólnego czasu z bliskimi. Tyle niewypowiedzianych słów wisi w powietrzu…

Godzina zagubionych słów to piękna powieść z bardzo mądrym przesłaniem. Nie bójmy się rozmawiać z bliskimi, nie przemilczajmy tematów istotnych, ponieważ możemy już nigdy nie mieć okazji na rozmowę…

To niezwykle wartościowa lektura dla osób, które ciągle nie mogą pogodzić się ze stratą najbliższych. Myślę, że każdy chciałby otrzymać taką złotą godzinę, by powiedzieć „tęsknię za Tobą”, „kocham Cię” czy „na zawsze będziesz w moim sercu”.

Za udostępnienie dziękuję Wydawnictwu Literackie.