Zaklinacz recenzja

Trzydziestodwuletnia funkcjonariuszka policji, Mila Vasquez rozwiązała wswojej karierze kilkadziesiąt przypadków zaginięć, stając się specjalistką wtej dziedzinie. Często wzywano ją jako konsultantkę. Tak też się stało w przypadku odnalezienia zakopanych w lasku sześciu rąk dziewczynek w wieku od 7 do 13 lat. Pięć z nich była zaginiona i znane były ich personalia. Istniała szansa, że szósta ofiara nadal żyje.
Do zespołu śledczego badającego najpoważniejsze zbrodnie należy też kryminolog, doktor Goran Gavila, by wykorzystując swoje doświadczenie pomógł wytłumaczyć makabryczną zbrodnię. W zespole nie miały zastosowania podziały hierarchiczne, dlatego nieoficjalnie to on podejmował istotne decyzje.
Mila wie, że do zespołu śledczego policji federalnej wciągnięta została w śledztwo, by w razie niepowodzenia nie musieli oni ponosić odpowiedzialności za porażkę.
Policjantka jest dotknięta aleksytymią, nie potrafi cierpieć, odczuwać empatii, współczuć, nawiązywać i zaangażować się w relacje. Odczuwa tylko fizyczny ból. Dzięki samookaleczeniom nauczyła się imitować empatię.
Zarówno morderca jak i policjanci kierowali się zasadą zło wimię dobra, podejmując często nieetyczne, niemoralne decyzje. Odwracają role, czym w rezultecie również odpowiedzialność. Zabójca prowadzi grę ze śledczymi według tylko sobie znanych reguł. Manipuluje, prowokuje by kontrolować sytuację. Jest mistrzem wtworzeniu złudzeń. Potrafi przewidzieć bieg śledztwa idzięki temu wyprzedzać śledczych okrok. Uczy się na błędach, jest dobrze zorganizowany. Morderca chce poróżnić członków zespołu, zasiać ziarno nieufności, zbić ich z tropu, by podważyć kompetencje.

Świetnie skonstruowany, trzymający w napięciu, wielowątkowy thriller psychologiczny przedstawiający również sporo technicznych i specjalistycznych opisów dotyczących głównie pracy policjantów i stosowanych przez nich metod. Każdy rozdział kończy się sensacją, która ma swoją kontynuację w następnym.
Liczyłam na absolutnie idealną intrygę, ale nie była tak perfekcyjna jak się spodziewałam. Mimo olbrzymiej inteligencji, przenikliwości i spostrzegawczości, którymi autor obdarzył postacie, zdarzały im się niedopatrzenia. Nikt z lokalnej policji nie przeszukał pokoju w internacie jednej z ofiar, Garan i Mila nie zauważyli różnicy w kolorze tęczówek odnalezionej martwej dziewczynki. Jednak najbardziej kuriozalna wydała mi się zakonnica mająca zdolności mediumiczne, dzięki której kolejne tropy zostały wyjęte jak królik z cylindra.