Dom obok recenzja

Granica pomiędzy posiadaniem własnego stylu a byciem przewidywalnym jest niezwykle cienka. Znam kilku autorów, którzy niestety pomylili te dwa elementy ze sobą, a ich powieści stały się schematyczne i przesadnie do siebie podobne. Kiedy ma się na swoim koncie piętnaście powieści można przypuszczać, że ryzyko takiego błędu rośnie. I wtedy wchodzi Ona, cała na biało, za wyjątkiem trzymanej w dłoniach książki, której okładka jest w ciemnych barwach. Klaudia Muniak powraca elektryzującym “Domem obok” i udowadnia, że różnorodność w obrębie jednego gatunku literackiego jest po prostu wypadkową ciężkiej pracy i koncentracji na czytelniku.

Ani słowa o portretach bohaterów i ich motywacjach. Ani krzty o fabule i przebiegu akcji. Choć tytułowy “Dom obok” to naprawdę solidny budynek, na wzór angielski, to wydarzenia rozegrane w powieści wymagają od recenzenta pełnej dyskrecji. Klaudia Muniak napisała thriller kinowy, który moim zdaniem doczeka się adaptacji, ze względu na fenomenalny styl prowadzenia akcji i czekające na czytelnika (widza?) liczne zaskoczenia. Lektura “Domu obok” przypomina oglądanie kliszy z aparatu - przewijamy ją klatka po klatce, kadr po kadrze, uważając by ze strachu nie wypadła nam z rąk i orientując się po czasie, że włosy stają nam dęba, a dłonie drżą.

Thriller Klaudii Muniak jest dla mnie przestrogą, zbiorem sytuacji i zachowań, w których łatwo uśpiona czujność może sprowadzić na nas lawinę krzywd i cierpienia. Przeraziłem się historią kobiety, której odebrano kontrolę nad własnym losem, ale też zyskałem nadzieję, widząc, że nie pogrzebano jej pewności siebie. Zwiedzając “Dom obok” uświadomiłem sobie, że zło ma oblicze ludzkiej intencji, a jego narzędzia zawsze znajdują się w czyichś rękach.

Bądźcie uważni, apeluje między wierszami Autorka, albowiem nigdy nie wiecie, czy tuż obok nie rozgrywa się właśnie czyjś koszmar. Ludzka siła i wytrwałość stanowią oręż w walce z najgorszymi przeciwnościami losu. Jednak wciąż to drugi człowiek najczęściej okazuje się ratunkiem - siostra, rodzic, brat, przyjaciel lub ktoś całkiem obcy, ale dostrzegający wokół siebie więcej, niż inni.