Zło czai się wszędzie recenzja

Agatha Christie jest niekwestionowaną królową kryminału. Można wcale nie czytać książek, ale doskonale kojarzyć i jej nazwisko, i gatunek, z którym związała swoją twórczość. Ja nie jestem zapamiętałą fanką powieści detektywistycznych, ale sięgam po nie od czasu do czasu, w przerwie od powieści wymagających ode mnie zwiększonego wysiłku intelektualnego. Christie miałam na uwadze od dawna. Bardzo lubię pozycje z kanonu klasycznego, nie wyobrażałam sobie zatem, nie zapoznać się z dorobkiem tej angielskiej powieściopisarki.

"Zło czai się wszędzie" to książka z cyklu o przygodach Herculesa Poirota, zwanego w powieści równie często "małym Belgiem". Tym razem historia zaczyna sie bardzo niewinnie. Wypoczywający na Wyspie Przemytników detektyw snuje wraz z innymi przebywającymi w tym samym miejscu na wakacjach niezobowiązującą z pozoru rozmowę na temat tego, co mogłoby się zdarzyć na tej spokojnej wyspie. Wypowiedziane przez Poirota tytułowe zdanie zdaje się być omenem ściągającym na zebrane towarzystwo przykre zdarzenie, jakim jest uduszenie jednej z turystek. Wespół z miejscową policją mały Belg usiłuje rozwikłać kryminalną zagadkę.

"Zło czai się wszędzie" to książka, stanowiąca idealną przeciwwagę dla przepełnionych rozmyślaniami bohaterów, wyzutych ze spektakularnych wydarzeń powieści. Tu zdecydowanie akcja gra pierwsze skrzypce, dzieje się dużo i szybko, bo kryminał ma zaledwie nieco ponad 200 stron. Intryga kryminalna zawiązuje się zatem ekspresowo i rozwiązana zostaje równie sprawnie. Niemała w tym zasługa Herkulesa Poirota, który dostrzega to, co z pozoru niedostrzegalne, szuka tam, gdzie nikt nie zagląda i łączy w całość pozornie niezwiązane ze sobą elementy z prędkością światła. Jest typem bohatera inteligentnego, nieprzeciętnie spostrzegawczego, a przy tym bardzo sympatycznego. Jego działania są niewymuszone, dystyngowane i bardzo eleganckie.

Można odnieść wrażenie, że gdzie jak gdzie, ale w kryminale nie znajdzie się miejsce na rozważanie ważnych kwestii społecznych. Nic bardziej mylnego. Christie porusza między wierszami, w tle działań kryminalnych, problem społecznej stygmatyzacji. Ofiara morderstwa nie znajduje wsparcia u nikogo ani za życia, ani po śmierci. Zgodzę się ze stwierdzeniem, że nie była ona postacią idealną, miała różne grzeszki na sumieniu. Kto z nas ich nie ma, nikt nie jest idealny. Ale to jeszcze nie powód, by skreślać człowieka i nie próbować go zrozumieć, zwłaszcza wtedy, gdy nie rozumie go nikt inny.