Przeciwko bratu recenzja




Częstochowa płacze. Od wielu tygodni nad miastem zawisły czarne chmury, które dosłownie płaczą nad wydarzeniami jakie dzieją się w mieście. Przykrywając swoimi gęstymi chmurami jeszcze ciemniejsze tajemnice. Życie w kłamstwie, a dokładniej życie za murami kościoła. 

W całym mieście  władze absolutną przejął biskup Stanisław Walter. Wszyscy są mu posłuszni, gdzie nikt nie chce utracić łaski i twarzy przed duchownym. Kapłanowi towarzyszy wiernie tajemniczy Julian, którego przeszłość jest dość brutalna. Chłopak dla Waltera zrobi dosłownie wszystko. Uratowany przez Stanisława wiele lat temu zawdzięcza mu dalsze życie i w pełni jest mu oddany, może wieść w miarę normalne życie. 
 
Konspiracji i przekrętów nie ma końca, a do czego może doprowadzić chęć żądzy nad wszystkimi? Władza, podporządkowanie i życie osobiste, które nie może odsłonić swojej prawdy. Prawda, która jest przerażająca i zaskakująca. Przekonajcie się sami. 
 
Autor przedstawił nam fikcje literacką, jednak któż wie co się dzieje za murami kościoła? Może zbyt pochopny wniosek, nikogo nie oskarżam, jednak.. Jednak tyle się słyszy złych rzeczy, które po latach jak i obecnie wychodzą na światło dzienne. Jak zaufać oddać się wierze, jeśli przedstawiciel duchowny jest istnym złem wcielonym? Mający nieść pomoc i wiarę, zadają wielu cierpień? Temat dość trudny, ale ważny. 

Osobiście uważam, że skoro ludzie w coś wierzą i mają swoich wysłanników w postaci kapłanów, to Ci powinni mieć również własne życie rodzinne. Mając żonę, mogliby się oddawać również Bogu i nieść tradycje i zwyczaje według ustalonego schematu. Może w ten sposób nie dochodziłoby do takich sytuacji. Celibat wobec własnego ciała w wypadku księży nie powinien mieć miejsca. Byli by prawdziwym świadectwem idealnej chrześcijańskiej rodziny, a tak spotykamy się z coraz większym odejściem ludzi z kościoła. Fakt ten w ogóle mnie nie dziwi, bo człowiek, który traci zaufanie przestaje w cokolwiek wierzyć. 

Dlatego najlepiej wierzyć w siebie i swoją duchowość.