Sonata z Auschwitz recenzja

Powieści, które są historyczne lub wojenne to zupełnie nie moja liga. Niestety szkoła podstawowa zniszczyła we mnie całkowitą pasję poznawania tego co było, zaś okres wojenny ogromnie (zawsze!) łamie mi serce. I na mojej drodze staje oto powieść, która przeplata nie dość, że teraźniejszość z przeszłością, wojenną to jeszcze dodatkowo oddaje mi historię. Co jakiś czas jednak staram przekonać samą siebie, że takie książki mają duszę i trzeba się z nimi oswajać. Tak czy siak niestety takie historie w mojej biblioteczce pojawiają się naprawdę rzadko...

Sonata z Auschwitz to pełna wzruszeń powieść o ludziach, których życie nie tak miało wyglądać. Młoda kobieta, Amalia, stawia wszystko na jedną kartę i rusza w świat, by odkryć kim jest i jak naprawdę wygląda historia jej rodziny. Na swojej drodze spotyka różnych ludzi, a to co jej przekazują zmienia ją i jej życie nieodwracalnie. Autorka przekazuje nam kawał historii i wplata w nią losy ludzi, którzy doświadczyli realiów wojennych. Powieść łamie serce, poczujemy gorzki smak tamtych lat, ale będziemy też mieć nadzieję na lepsze jutro.

Pani Luize wiedziała jak pisać, żeby przyciągnąć do siebie czytelników. Jej styl jest płynny, taki snujący opowieść – czytając powieść miałam wrażenie jakby ktoś mi znany opowiadał takie zdarzenia przy herbacie, albo przy ognisku – takich książek na rynku jest ogrom, oczywiście, ale wydaje mi się, że ta powieść powinna być zauważona na większą skalę. Spotykamy tajemnicę, ból, strach i echo przeszłości, które potrafią złamać każdego. I w tym wszystkim mamy również tą iskrę nadziei, ten płomyk, który wręcz nakazuje nam wierzyć, że przecież dobro się nie poddaje i czyha tylko na okazję, by zostać płomieniem.

Nie umiem inaczej tego ująć. Nie ukrywam też, że płakałam przy niej ogromnie. Z mojego serducha zostały okruchy i będę się z tej historii zbierać jeszcze dobrych kilka dni. Jednakże właśnie dla takich opowieści warto przekonywać się do rodzaju literatury, za którą się nie przepada. To właśnie ona nas skłania do refleksji, że czasem warto się zatrzymać i zwyczajnie pomyśleć. O tym co było, co jest i co może (nie Daj Bóg!) nas spotkać.