Złamane emocje recenzja

„Złamane Emocje” to drugi tom serii „The Camorra Chronicles”.

Nino Falcone jest człowiekiem pozbawionym jakichkolwiek emocji. To idealna cecha dla brata oraz prawej ręki capo Camorry. Dodatkowo należy do tych spokojnych osób, które stawiają przede wszystkim na logiczne myślenie. Przy jego szalonym bracie, to bardzo dobra rzecz.

Kiara Vitiello jest kuzynką Luki i jako jedyna przeżyła rzeź, po tym, jak jej ojciec zdradził swojego capo. Aby choć trochę odzyskać swój honor i przede wszystkim zapobiec rozlewowi krwi między mafiami, dziewczyna musi poślubić Nino. Kiara słyszała historie na temat mafii z Las Vegas i to sprawia, że jest pełna niepokoju i strachu. Jednak jest jeszcze jedna rzecz, która przeraża ją bardziej. Nie jest tak czysta, jak wszyscy by chcieli, a kiedy dojdzie do nocy poślubnej, wszyscy się o tym przekonają, co może mieć fatalny skutek. Jeśli Camorra poczuje się oszukana, może to oznaczać tylko jedno — wojnę. Dziewczyna jednak stwierdza, że bez względu na co ją czeka, jej przyszły mąż nie będzie jej w stanie skrzywdzić bardziej, niż już została skrzywdzona.
W książce bez wątpienia będziemy śledzić jej walkę z tym, co stało się w przeszłości. Pokonanie takiej traumy, przezwyciężenie własnych słabości i leków to nie lada czyn. Fakt, że znajduje się w domu pełnym mężczyzn, u których brutalność jest wręcz wypisana na twarzy, sprawia, że to zadanie jest jeszcze trudniejsze. Na szczęście Kiara ma swojego męża. Każdy wie, że Nino to bezwzględny, silny i bezlitosny facet, jednak przy Kiarze zmienia się w dobrego, delikatnego i cierpliwego męża, który oczywiście poruszyłby niebo i ziemię, gdyby coś się jej stało.
Nie zapominajmy również o uczuciu, które ich połączyło. Ona nigdy nie sądziła, że będzie w stanie dopuścić do siebie mężczyznę. On był przekonany, że nie posiada żadnych uczuć. Stali się dla siebie tym, o czym nawet skrycie nie marzyli. Ich miłość bez wątpienia jest niezwykła.

Długo myślałam jak ubrać w słowa mojej odczucia co do „Złamanych emocji”. Z jednej strony książka mi się podobała. Pochłonęła mnie już na samym początku i przeczytałam ją w kilka godzin, zarywając nockę. Nino jest jedną z moich ulubionych postaci z obu serii, jednak czegoś mi tutaj brakowało. Nie wiem czego, ale po przeczytaniu czułam jakiś niedosyt i po prostu chcę jeszcze więcej. Jednak pocieszam się faktem, że to nie jest pożegnanie z tą dwójką, bo jest jeszcze jedna książka poświęcona tym bohaterom.