Złączeni honorem recenzja

Wyobrażacie sobie, że kiedy macie 15 lat, ktoś wybiera Wam przyszłego męża? Co więcej, ma być to człowiek, którego w ogóle nie znacie, którego nie widzieliście na oczy? Spotykacie się raz, po czym następny kontakt następuje przed samym ślubem? 
Wyobrażacie sobie, że wszelkie ważne życiowe decyzje podejmują za Was inni? Że jesteście jak w klatce. Nawet jeśli złotej, to jednak klatce.
Wyobrażacie sobie, że w dniu ślubu zostaniecie WŁASNOŚCIĄ swojego męża? Własnością, którą traktuje jak tylko mu się podoba. Dosłownie, własnością, trochę jak rzecz. On może wszystko. Ty? Wiele nie możesz.
Tak wygląda świat Arii. Świat kobiet z rodzin mafijnych. 
Ale hej, Luca, jej przyszły mąż, jest przynajmniej tylko 5 lat starszy i do tego przystojny, w dodatku ma zostać capo dei capi- szefem wszystkich szefów, to przecież całkiem szczęściara z tej Arii, prawda? 

Pomimo brutalnego świata, książka nie skupia się szczególnie na tych zbrodniczych aspektach, są one bardziej tłem. Skupia się bardziej na emocjach, uczuciach. Podobało mi się to, że nie jest to wielkie love od samego początku i że Aria nie porzuca od razu swoich hm, przekonań? Strach, niepewność, to wszystko jej towarzyszy. Mimo wszystko i tak część rzeczy zdaje się dziać zbyt szybko i łatwo. Książka nie jest wprawdzie żadną rewelacją, ale całkiem przyjemnie się ją czyta.