Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota recenzja

Płuczki - Paweł Piotr Reszka.

Wstrząsający reportaż.

25.08.2018 - tego dnia wraz z mężem odwiedziłam to miejsce. Muzeum jest zamknięte i ogrodzone. Do dzisiaj ludzie, których życie dobiegło tam kresu nie doczekali upamiętnia, na jakie zasługują.
Za ogrodzeniem nic się nie dzieje mimo, że tablica głosi coś przeciwnego.
Staliśmy na rampie, gdzie stawały pociągi z "żywymi trupami", bo życie tych ludzi zostało przesądzone w chwili, gdy zapakowani zostali do wagonów.
W obozie czekały na nich komory z gazem, piece, doły, a dla tych, którzy byli zbyt słabi by tam dotrzeć, kulka lub dwie.

Lipiec 1944 rok - ostatnie transporty z Żydami.

Szok i niedowierzanie towarzyszyły mi w trakcie czytania i słuchania o tym, jak Polacy pokazali swoją bezduszną twarz.
Tłumnie (z wyjątkiem niedzieli) ruszano na swoiste "wykopki". Wydobywane szczątki płukano w poszukiwaniu złota, dolarów i innych kosztowności.
Złoty ząb? Czemu nie! Będzie z tego obrączka ślubna...
Polacy, którzy się obłowili kupili ziemię, wybudowali domy, urządzili wesela...
To nasze dziedzictwo. Zła historia nie wybiera narodu.

Podziwiam autora, że był w stanie wysłuchać tych relacji i podzielić się z nami emocjami.

Książka ta uświadamia, jak podli być potrafimy.



"Na początku rozmawiałem jeszcze z ludźmi stąd, z sąsiadami. Mówiłem, czym się zajmujemy w obozie. Bo wielu to bardzo ciekawiło, pytali mnie: - I co tam żeście dziś znaleźli? Odpowiadałem: - Guziki. - Ale nie, nie! Złota ile? - Nic. - A weź przestań!
Bo panowało takie przekonanie, że te prace archeologiczne prowadzone są tylko pod kątem wydobycia złota. Takie miałem wrażenie. Najpierw tłumaczyłem, że guzik jest ważniejszy od złota, ale potem dawałem sobie spokój. Spotykałem się z obojętnością, ze wzruszeniem ramionami. Dziś już nic nie próbuję tłumaczyć. O złocie ludzie mówią między sobą najchętniej. Na przykład o człowieku z sąsiedniej wioski, który zaraz po wyzwoleniu wiele dni siedział w latrynie obozowej, przykryty deskami, i warstwa po warstwie przeszukiwał fekalia. Rodzina przychodziła po urobek".

"Myślę, że człowiek jest zły z natury. Rodzi się egoistą, kocha tylko siebie. Złe cechy ma rozwinięte od początku, dobra musi się nauczyć. Dobrym człowiekiem można się dopiero stać, ale trzeba wykonać pewną pracę. (…) Ale też nie każdy jest w stanie podjąć taki wysiłek i nie każdy czuje taką potrzebę".
strona 154/155