Zima w Pensjonacie pod Bukami recenzja

"Cokolwiek pomiędzy ludźmi kończy się - znaczy nigdy nie zaczęło się.
Gdyby prawdziwie się zaczęło - nie skończyłoby się.
Skończyło się, bo nie zaczęło się.
Cokolwiek prawdziwie się zaczyna - nigdy się nie kończy."

To zbiór siedmiu opowiadań napisanych przez znane polskie pisarki.
Jak sam tytuł sugeruje to zimowe opowieści, które łączy pewien pensjonat prowadzony przez życzliwą i otwartą na ludzi panią Różę. Elementem wspólnym jest również główne przesłanie. Wszystkie one mówią o tym, by nie tkwić w miejscu tylko zerwać z bolesną, czy toksyczną przeszłością i dać sobie szansę na lepsze życie. Uruchomić zdrowy egoizm i zadbać w końcu o siebie. To losy kilkorga osób, których sprawy uczuciowe można określić sformułowaniem "To skomplikowane".

Osobiście nie przepadam za krótką formą. Najczęściej zanim się na dobre wciągnę to okazuje się, że już koniec. I tym razem tego doświadczyłam. Nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gustu. Były zbyt ogólne i powierzchowne. Na szczęście znalazły się perełki. Te, które mi się podobały to "Domino" Nataszy Sochy, "Prawdziwe kocham" Doroty Milli oraz "Zacznijmy od nowa" Katarzyny Janus. Mimo iż krótkie, to Autorki zdołały zbudować ciekawe, emocjonalne historie z morałem. Udało mi się również wynotować kilka wartościowych cytatów.

Cała antologia jest mocno nacechowana twórczością Edwarda Stachury. W Pensjonacie pod Bukami, do którego trafiają zagubieni bohaterowie ściany są wręcz wytapetowane sentencjami z wierszy tego poety. To one są swego rodzaju iskrą, która podsyca ogień zmian jaki się rozpala w bohaterach. Ukierunkowują i dają nadzieję.
Dla osób, które czytają poezję, bądź słuchają Starego Dobrego Małżeństwa będzie to niewątpliwy atut.

Ja nie jestem fanką liryki, a wręcz mam do niej uraz jeszcze z czasów szkolnych jednak muszę przyznać, że niektóre, zamieszczone teksty zwróciły moją uwagę.

Niestety znalazły się też opowiadania, które były nadmiernie nimi nasycone, przez co zaburzona została ich struktura. Zabrakło mi właściwej treści i szerszej fabuły ukierunkowanej na głównych bohaterów.

Cieszę się, że ostatni podrozdział stał się jednocześnie klamrą spinającą i podsumowującą wszystkie opowiadania.