Nikt nie idzie recenzja

Czytanie książek Jakuba Małeckiego jest dla mnie literacką ucztą, celebracją, świętem. "Nikt nie idzie" to już moje szóste spotkanie z Autorem i jak zawsze, jego proza mnie zachwyciła i skłoniła do przemyśleń natury egzystencjalnej. Małecki pisze prosto o zwykłych ludziach, ale w tej prostocie tkwi jakiś tajemniczy duch, magia. Uważam, że napisać recenzję książek Małeckiego nie jest łatwo. Bo po zakończeniu lektury, człowiek bije się z myślami.
Mimo to, postaram się sprostać temu wyzwaniu.

Mamy tu kilku bohaterów. Jest Marzenka, która zbierała fontanny, co oznacza, że jeździła po Polsce i robiła sobie zdjęcia na ich tle. Jest Antoni - Mężczyzna Uporczywie Oglądający Komody w sklepie, w którym pracowała Marzenka. Marzenka lubiła czerwone czapki.
Jest i Olga Lipska, pracownica agencji reklamowej, która lubi piec ciasta. Zmienia branżę i zostaje pracownicą Wypiekarni. Jest i Igor, który jako chłopiec grabił liście w domu państwa Lipskich. Zafascynowany japonistyką, haiku, drzeworytami, zdjęciami kwitnących wiśni.
Mamy i Klemensa. To syn Marzenki i Antoniego Mazurów. Z Klemensem było od małego coś było nie tak: nic go nie interesowało, tylko by godzinami siedział i wpatrywał się w jakiś przedmiot. Klemens lubił przedmioty codziennego użytku: durszlak, drewniany wałek do ciasta, a ze szczotką do kurzu spał. Gdy się mu coś nie podobało to wył, krzyczał i charczał jak zwierzę.

W tramwaju Olga spotyka kobietę w czerwonej czapce. Jest przy niej mężczyzna-chłopiec-dziecko, połączenie ich wszystkich. Mężczyzna ma przy sobie wielki plecak z nadmuchiwanymi, kolorowymi balonami. To syn Marzenki - Klemens Mazur.
Olga cały czas myśli o tym chłopcu-mężczyźnie. W myślach nazywa go Dzikiem. Po pół roku spotyka ich znowu. Widzi leżącą na chodniku kobietę, obok zmięta, czerwona czapka. Ratownicy, karetka, zawał.
Olga goni chłopca-mężczyznę, sama nie wie dlaczego i po co to robi. Zabiera go do domu.

W tej książce nie ma akcji, jest za to fabuła pełna prostoty, ale i melancholii, zadumy, smutku. Małecki pisze o zwykłych ludziach w sposób niezwykły. Pokazuje, że takie rzeczy po prostu się zdarzają: nieszczęśliwy wypadek, zawał, udar, nieudany zabieg, zaginięcie bez śladu. Takie rzeczy po prostu zdarzają się w życiu. I nikt nie ma na to wpływu.
Proza Małeckiego jest oryginalna i wyjątkowa. Pisarz posługuje się językiem bardzo emocjonalnym, co pobudza do refleksji i zadumy nad własnym życiem.

"Tą drogą
Nikt nie idzie
Tego dzisiejszego wieczoru"

Warto jednak wejść na tę drogę i spotkać się z książką Jakuba Małeckiego. "Nikt nie idzie" to historia o zwykłym życiu: o chorobach, śmierci, ale i miłości i nadziei. To opowieść o życiu każdego z nas. To proza tak pięknie napisana, niejednoznaczna, chwytająca za serce.