Zgroza w Dunwich recenzja

„Jeśli kto, wędrując przez północne obszary stanu Massachusetts, skręci w złą stronę na rozdrożu przy rogatkach Aylesbury, tuż za Dean’s Corners znajdzie się w odludnej i niezwykłej okolicy. Kręta, zakurzona droga wiedzie stromo pod górę, w coraz mocniejszym uścisku obrosłych dziką różą kamiennych murków. Drzewa w okolicznych lasach wydają się zbyt wielkie, trawy zaś, chwasty i jeżyny rosną tu z bujnością nieczęsto spotykaną w zamieszkałych stronach. Pola uprawne są wyjątkowo nieliczne i nieurodzajne, a rozrzucone z rzadka domy zaskakująco podobne w swej starości, nędzy i zapuszczeniu...”

„Zgroza w Dunwich” to już trzecia w mojej karierze gra paragrafowa, w którą miałam okazję zagrać. Mimo, że na samym początku mojej przygody zapierałam się nogami i rękami, że taka forma rozrywki na pewno mi się nie spodoba, to teraz jestem w niej zakochana - kompletnie straciłam dla niej głowę.

Jesteś profesorem Henrym Armitage’em z Uniwersytetu Miskatonic. Pewnego dnia udajesz się do odludnego miasteczka Dunwich, gdzie krążą plotki o dziwnych poczynaniach rodziny Whateleyów. Ich związek z bezbożnymi demonicznymi rytuałami stał się tematem rozmów nielicznych mieszkańców. Czy uda Ci się rozwiązać tajemnicę tej rodziny? Czy uda Ci się przetrwać spotkanie z horrorami, które czają się na farmach i w lasach Dunwich?

Jeśli miałabym porównać „Sny w Domu Wiedźmy”, a „Zgroza w Dunwich”, bez wątpienia wybrałabym pierwszy tytuł. Dlaczego? Jak dla mnie ta druga paragrafówka zawiera mniej mroczniejszy klimat niż „Sny w Domu Wiedźmy”. Same obrazki wewnątrz tej książki nie były na tyle przerażające co w szóstej części Choose Cthulhu - owszem nadają one pewnego rodzaju klimat, jednak nie czułam przez nie gęsiej skórki. Jedyne co nie uległo zmianie jest sposób stworzenia zewnętrznej oprawy oby gier.

„Zgroza w Dunwich” to jedna z tych paragrafówek, w których nie warto się cofać, należy wręcz ryzykować by dotrzeć do wątków, które mogą Was mocno zaskoczyć. Zresztą chyba znacie powiedzenie kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, prawda?

Ogromnie żałuję, że w przypadku tej „historii” nie każda decyzja miała wpływ na losy mojego bohatera. Owszem mamy kilka możliwych zakończeń, jednak - jak dla mnie - momentami było ich wręcz za mało, co bardzo mnie irytowało. W tę grę grałam ja oraz moja siostra i pomimo takiego samego początku nasze historie zakończyły się zupełnie inaczej, jednak obie nie do końca jesteśmy zadowolone z naszych zakończeń.

Czy książkę polecam? Tutaj mam niestety dylemat. Sama fabuła „Zgrozy w Dunwich” była bardzo ciekawa i niektóre fragmenty powodowały u mnie ciarki na plecach, to jednak nie do końca jestem zadowolona z tej części. Mimo, że podchodziłam do tej książki kilka razy, to jednak każde z jej zakończeń powodowało u mnie lekki niedosyt. Lecz nie zmienia to faktu, że z niecierpliwością wyczekuję kolejnych części Choose Cthulhu. Nie spodziewałam się, że tak bardzo wkręcę się w ten rodzaj rozrywki - strasznie spodobała mi się możliwość podejmowania różnych decyzji i tworzenia własnej historii.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.