Poczekalnia. 13 rozmów o pandemii recenzja

11 marca 2020 roku – data, która została wpisana do historii świata. Data, która naznaczyła Polskę. Dzień, w którym Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła stan pandemii. Okropność, która spotkała nas, a granice państw niczego nie zatrzymały. Wirus się rozszedł, choć ciśnie mi się słowo „rozlał” po ludziach. Teraz, gdy restrykcje stopniowo są luzowane, okres zamknięcia i strachu zaczyna odchodzić w niepamięć. I mam cichą nadzieję, że nie będzie powtórki, że zostaną tematy rozmów, wnioski, analizy, ale i problemy zdrowotne, zwłaszcza psychiczne. Ten temat poruszyła w swoich rozmowach Joanna Racewicz, a do dialogu zaprosiła trzynaście osób. Notabene niektórych bardzo dla mnie cennych - Tomasz Sobierajski, Małgorzata Domagalik, czy Jacek Santorski i Paweł Grzesiowski. Ktoś zaraz powie, że takich książek to jest teraz wysyp, bo – jakby nie było – Covid stał się tematem, który trudno przemilczeć i o którym trudno zapomnieć. Ale niektóre wydania są inne od...innych.

Rozmowy z gośćmi zaproszonymi do wspólnej konwersacji dotyczą tematu pandemii i wirusa, ale – często jest jakieś „ale” - te rozmowy są bardziej osobiste. To poniekąd wyznania ludzi, którzy opowiadają o prywatnych problemach, przemyśleniach, czy choć strachu. Dziennikarka, publicysta, lekarz, ludzie różnych zawodów, a każdy z nich z innym bagażem doświadczeń. Dodam własnych doświadczeń. Jak wynika z rozmów, każdy szukał ucieczki we własnym świecie. Siostra Chmielewska ma dziecko, Ewa Błaszczyk ma obowiązki, jest klinika Budzik, są pacjenci. Każdy szukał schronienia, o czym mówi i o do czego się przyznaje. Pani Racewicz tak sprawnie kieruje tematem, że oprócz zawodowych spostrzeżeń odnośnie pandemii, rozmówcy mówią o sobie. I, jak wynika ze słów, każdy się bał. Nawet znany aktor, czy lekarz, którego świat szpitalny i świat medycyny nie jest obcy, a który też się bał i... nadal boi. Nikt bowiem nie zamknął drzwi przed wirusem. Nie da się. Ci rozmówcy też - zerkają przez uchylone drzwi i czuwają.

Czy to jest wartościowe wydanie? Tak. I nie z racji nazwiska autorki i jej popularności jako takiej, lecz dlatego, że inteligentne i wartościowe osoby mówią o tym, czego nie powiedzą w gazetach. Dywagują, ujawniają swoje trwogi i obawy, mówią o uczuciach, co bardzo cenię.