Poczekalnia. 13 rozmów o pandemii recenzja

Książka pod tytułem „Poczekalnia. 13 rozmów o pandemii” Joanny Racewicz ma bardzo prostą okładkę. Widzimy drzwi i klamkę, a także listę nazwisk rozmówców autorki. Są to nazwiska znane i cenione. Niewątpliwie autorytety.

Przeczytałam „Dzienniki pandemiczne”, gdzie wypowiadali się zwykli ludzie, nie z pierwszych stron gazet. Byłam ciekawa, jak to zostało pokazane w tej książce. Nie mogłam się od niej oderwać!

Autorka miała wiele pytań do swoich rozmówców, niełatwych, czasami kontrowersyjnych, ale uzyskiwała szczere odpowiedzi. Covid bowiem nie wybiera, atakuje każdego, zostawiając blizny.

Każdy z rozmówców otworzył się inaczej, ale każdy ma coś ważnego do powiedzenia. To dobra lektura na szalone czasy, w jakich przyszło nam żyć.

Bardzo interesujący wywiad dotyczący Kliniki Budzik i jej działalności w pandemii został przeprowadzony z Ewą Błaszczyk. Siostra Małgorzata Chmielewska opowiedziała o życiu codziennym i walce o fundusze dla wspólnoty „Chleb Życia” oraz o swoich odczuciach dotyczących pandemii. Małgorzata Domagalik dzieli się swoimi przemyśleniami na temat siły współczesnej kobiety. Dorota Gawryluk zdradza tajniki pracy w telewizji i sekrety drastycznych zdjęć, które jednak jej nie kuszą. Paweł Grzesiowski, lekarz pediatra, ekspert w dziedzinie immunologii, profilaktyki i terapii zakażeń próbuje wyjaśnić, jak doszło do pandemii. Anita Lipnicka snuje historię swojego codziennego życia, które zabrała jej epidemia. Rafał Olbiński, malarz, twórca plakatów, pokazuje, że nie należy tracić nadziei. Robert Rutkowski, psychoterapeuta uzależnień, próbuje racjonalnie oswoić nasz lęk. Jacek Sanatorski, psycholog biznesu, wyraża nadzieję, że stare nawyki powrócą. Andrzej Seweryn opowiada o teatrze bez widzów. Tomasz Sobieraj, socjolog, zauważa, że koronawirus przyśpieszył rozwój technologii. Adam Sztaba mówi, że trzeba czasem trzęsienia ziemi, aby docenić to, co w życiu ważne. Dorota Zawadzka w interesujący sposób rozważa konsekwencje zdalnej edukacji dla uczniów.

Joanna Racewicz potrafiała tak pokierować rozmową, aby jej goście otworzyli się. Szczere opowiadają, jak wirus wpłynął na ich sytuację zawodową, materialną, jak funkcjonują ich rodziny, jak pandemia zmieniła świat. Mają swoje plany, marzenia. Zastanawiają się, co ich czeka po. Jest to trudny czas, ale nadzieja nie umiera. Jesteśmy ludźmi, bo potrafimy zło przekuć w dobro.

Lektura wspaniała! Polecam na uspokojenie nerwów. Niekoniecznie my mamy najgorzej…

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu Na kanapie.pl