Nocny portret recenzja

Dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Cztery opowieści o życiu w niepewnych czasach.

„Nocny portret” Laury Morelli to pierwsza książka fabularna, którą przeczytałam w nowym miejscu. Trochę jak bohaterowie tej powieści przeniosłam się w czasie i przestrzeni. I chociaż nie przepadam za powieściami z wątkiem historycznym w tle, tym razem czytałam książkę z przyjemnością. Wydawnictwo ARKADY umiliło mi kilka wieczorów, za co bardzo dziękuję.

Cecylia i Edith

Mediolan zdecydowanie nie jest moim ulubionym miastem, raczej to słowo-sztylet, które chciałabym wymazać z pamięci. Za każdym razem, gdy czytałam rozdziały dotyczące Cecylii, uderzało mnie to tak mocno, ale chyba każde odczytanie książki obarczone jest pewnym bagażem, który w sobie nosimy. Dla mnie była to słodko-gorzka opowieść. Słodka, bo dotyczyła najsłynniejszych obrazów, jakie kiedykolwiek powstały. W rozdziałach dotyczących Edith poznajemy tajniki pracy konserwatora, zachwycamy się obrazami razem z nią, ale gorzka, bo drżymy, gdy trafiają w ręce zachłannych nazistów. Edith ma wyrzuty sumienia, że niechcący wskazała im miejsca, w których znajdują się arcydzieła malarstwa, przede wszystkim „Dama z gronostajem” Leonarda da Vinci z kolekcji Czartoryskich. Potem przenosimy się do drugiej kobiety. Cecylia Gallerani zostaje kochanką księcia Ludovico Sforzy. Chociaż poznajemy rzeczywistość z jej perspektywy, jest to bardzo zagadkowa postać, do końca nie wiadomo, co czuje. Zdaje sobie sprawę ze swojego położenia i tego, że ważne jest zabezpieczenie przyszłości. Swojej – i wkrótce również – jej syna.

Leonardo i Dominic

Słynny malarz w powieści Laury Morelli przedstawiony jest chyba bardziej jak rzemieślnik, który wykonuje zlecenia księcia, a potem króla. Wyjątkowe są jego relacje z Cecylią, łączy ich z pewnością wielka przyjaźń. Z jego perspektywy widzimy dworskie intrygi i interesy, sieć powiązań, okrutny realizm sytuacji, w której wszyscy bohaterowie się znajdują. Potem znów przeskakujemy do czasów II wojny światowej. Dominic kocha rysować, okrutny los rozdzielił go z żoną i dziećmi. Walczy po stronie aliantów, dostaje niezwykle ważne zadanie odzyskania dzieł sztuki zrabowanych przez nazistów. Poznaje Edith. Łączy ich miłość do sztuki.

Kobiety w męskim świecie

W powieści „nocny portret” często podkreślana jest sytuacja kobiet zależnych od męskich „kaprysów”, decyzji i interesów. Zarówno Edith, jak i Cecylia próbują przeżyć w patriarchalnej rzeczywistości. Czytając tę książkę, zastanawiałam się, ile się zmieniło. Z jednej strony bardzo dużo, to zupełnie inne czasy. Z drugiej strony jednak nadal tak jest. Pozycja kobiety nie jest równorzędna. Przypomniały mi się też felietony Pauliny Młynarskiej („Okrutna jak Polka”). Chciałabym doczekać czasów, gdy kobieta mająca prawo decydować o sobie i swoim życiu nie będzie budzić zdziwienia.