Nick i Norah. Playlista dla dwojga recenzja

Dwoje tych autorów poznałam już przy okazji książek „Beta” jak i „Każdego dnia”, które bardzo mi się podobały. Byłam, zatem bardzo ciekawa tego , jak wypadnie ten duet w moich oczach przy książce „Nick i Norah” Niestety zawiodłam się. Może moje oczekiwania były zbyt wygórowane, ale liczyłam na coś bardziej poruszającego i zapadającego w pamięci.

Historia sama w sobie jest ciekawa. Dwoje nastolatków, zagubionych w swoich przeżyciach, mających różne cele i aspiracje, staje sobie na drodze. I mimo że ten schemat jest bardzo popularny, to uważam, iż poprowadzenie go w konkretnym kierunku mogłoby dać naprawdę interesującą książkę. Autorzy, niestety poszli po najmniejszej linii oporu. Stworzona przez ich historia nie jest specjalnie rozbudowana, a mogłaby być. Przez to, całość wypadła dość nudnawo. Oczywiście dało się być zainteresowanym głównym wątkiem, gdyż występowało tu sporo zwrotów akcji czy elementów humorystycznych, lecz to było za mało. Może młodsi czytelnicy byliby bardziej usatysfakcjonowani.

Nie spodobali mi się również bohaterowie. I nawet nie chodzi już o ich charaktery, bo to kwestia gustu, lecz o ich przedstawienie. Nie były to postaci, które zapamiętałabym na długi czas, które mogłabym porównywać do czegoś lub po prostu miło wspominać. Zwykłe, nic nieznaczące dla mnie postaci.

Cóż książka nie jest idealna. Nie jest nawet bardzo dobra. Okazuje się jednak ciekawa. Jeśli liczycie na coś bardzo lekkiego – to jesteście na właściwym tropie. Jeśli jednak macie ochotę na coś ambitnego, musicie szukać dalej.