Topieliska recenzja

Woda od zawsze była jej sprzymierzeńcem, a teraz, nagle, z dnia na dzień, zamieniła się w największego wroga. Kiedy mąż Poli, Kuba, ginie w wypadku samochodowym, a jej synek, Jaś, znika bez śladu, kobieta popada w panikę. Cała nadzieja na szczęśliwe życie, spokój i rodzinną sielankę, pochłaniają rozległe topieliska bezdusznej rzeki.

Pola zaczyna prowadzić swoje własne śledztwo. Ścieżki prowadzą ja m.in. do domu wujka Kuby, a także do domostwa znajomej męża o niezwykłym imieniu Maruszka. Kroki Poli zostają skierowane również do jej własnego domu rodzinnego oraz do kamienicy, którą zna ze swoich koszmarów. Te koszmarny, w których główną rolę odgrywają kruki, powodują od kilku lat jej paraliże senne oraz są bardziej rzeczywiste i przerażające, niż Pola może sądzić.

"Wydaje mi się - to od niedawna słowo klucz. Ostatnio z trudem poruszam się po tej onirycznej przestrzeni, którą mam dookoła siebie, śnię sen, a raczej koszmar, z którego nie mogę się wybudzić".

Do tego dochodzą problemy z siostrą bliźniaczką Poli, Idą, z którą tak na dobrą sprawę były od zawsze same kłopoty. Ida skrywa w sobie więcej tajemnic, niż Pola może przypuszczać. Mimo tego jest dla niej jedyną podporą w trudnych chwilach.

Ja cię! Co to była za książka! Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Ewy Przydrygi, a thrillery to wasz konik, to mówię Wam: nie wiecie, co tracicie! "Topieliska" to już trzecia powieść pisarki, jaką miałam przyjemność czytać i muszę powiedzieć, że ta chyba podoba mi się najbardziej. Chociaż i obie poprzednie są doskonałe. Przydryga serwuje swoim czytelnikom emocjonalny rollercoaster, okraszony pięknym, niemalże poetyckim językiem, czyli takim, jaki mi osobiście odpowiada najbardziej. Tajemnice, intrygi, niejasna przeszłość, trauma, trudne wybory, niebezpieczeństwo i totalny "mindfuck" (przepraszam, lepszego określenia nie znajdę 🤭) przy końcówce książki.

Ewa - jesteś oficjalnie jedną z moich ulubionych polskich pisarek. Dziękuję za to, że oraz w jaki sposób piszesz.


www.recenzje-szanuki.blogspot.com