Współlokatorzy recenzja

"Współlokatorzy" to jedna z książek, którą pokazywał praktycznie każdy, kto zajmuje się recenzowaniem książek. Zarzucona taką ilością informacji na temat tej pozycji stwierdziłam, że i ja muszę ją mieć w swojej biblioteczce. Tak oto kupiłam ją i od razu zabrałam się do lektury.

Książka pokazuje losy dwójki bohaterów - Tiffy i Leona, oczywiście każdego z osobnej perspektywy. Tiffy, po rozstaniu ze swoim chłopakiem, rozpaczliwie poszukuje jakiegokolwiek lokum za jak najniższą cenę. Los chce, że trafia na ogłoszenie Leona. Potrzebuje on bowiem współlokatora, bo bardzo zależy mu na zdobyciu pieniędzy. Tiffy i Leon jednak mają się nigdy nie spotkać. Leon pracuje w szpitalu na nocnych dyżurach, a Tiffy wychodzi do pracy, kiedy on wraca do mieszkania. Jest to zatem układ doskonały, ponieważ oboje korzystają z mieszkania, nie przeszkadzając sobie nawzajem. Komunikują się jednak poprzez samoprzylepne karteczki, od których po pewnym czasie roi się całe mieszkanie, przez co stają się sobie coraz bliżsi.

Tiffy i Leon to bohaterowie, których z pewnością nie da się nie polubić. Wydają się wyjątkowo realistyczni. Nic w ich życiu nie jest wyidealizowane, przez co nie trudno, aby stali się bliscy sercu czytelnika. Fabuła książki jest niezwykle pomysłowa i zaskakująca. Zupełnie nie da się przy niej nudzić, a do tego jest niezwykle wciągająca. Dialogi pomiędzy bohaterami są niewymuszone, zabawne, ale przy tym nie są pozbawione sensu. Książkę czyta się lekko, za co ją uwielbiam. Nie jest ona, jak by się mogło wydawać, tylko zwykłą historią o miłości. Dotyka ona również innych tematów, a zwłaszcza aspektów psychologicznych. Tę książkę uwielbiam również za niezwykły styl pisarski, niebanalny, niechaotyczny i będący w stanie zainteresować odbiorcę.

Gorąco polecam wszystkim tę książkę. Ja jestem w niej wręcz zakochana. Rozgłos, jaki ma ona w mediach społecznościowych, jest zdecydowanie zasłużony. Nie umiem znaleźć w tej książce żadnych minusów. Jak dla mnie jest ona fenomenalna