Zapomniany takt recenzja

Takt w muzyce to krótki odcinek zapisu zamknięty między dwiema kreskami. Wystarczy zapomnieć jednego i cała melodia się posypie. Podobnie jest w życiu, bo jest ono naszą melodią, którą komponujemy, potem powtarzamy, dopisujemy kolejne takty. Choć na początku nasza melodia ma kilku kompozytorów, w pewnym momencie zaczynamy układać ją sami.

„Zapomniany takt” to trzecia, inna niż dwie poprzednie książka Martyny Stawiszyńskiej. To historia młodej pianistki, która przygotowuje się do najważniejszego egzaminu.

Nancy jest na ostatnim roku muzycznych studiów w Cambridge. Poddawana presji rodziców, u których nie może szukać emocjonalnego wsparcia, dąży do perfekcji w grze na pianinie. Jest samotną, izolującą się kobietą, która smutki topi w alkoholu.

Pewnego dnia na jej drodze staje Benjamin, utalentowany i ekscentryczny skrzypek, który zarzuca jej grze brak uczuć. Mężczyzna oferuje swoją pomoc. W życiu Nacy stopniowo zachodzą zmiany.

Książka zabiera czytelnika w podróż do świata emocji i muzyki najlepszym środkiem transportu, jakim jest narracja pierwszoosobowa. Dzięki niej można obserwować świat takim, jakim go widzi główna bohaterka, a bywa on zaskakujący.

Ciekawym elementem tej powieści realizm magiczny. Subtelnie wprowadzony sprawia, że czytelnik szybko go akceptuje i rozumie jego obecność. Wzbogaca on fabułę w momenty zaskoczenia i nadaje jej wyjątkowego charakteru. Oprócz tego autorka porusza w książce takie tematy jak toksyczne relacje rodzinne, alkoholizm i naruszanie nietykalności cielesnej.

Książka została napisana w interesujący sposób. Stawiszyńska zbudowała fabułę, na początku zniechęcając czytelnika do Nacy. Po co? Żeby ten z satysfakcją śledził jej transformację, przez co tworzy się między nimi więź i swego rodzaju zadowolenie.

Zachęcam do przeczytania opowieści o niezwykłej relacji pianistki i skrzypka. Opowieści, która w wielu miejscach Was zaskoczy. Znajdziecie w niej sporo ciekawych spostrzeżeń dotyczących życia.
„- W dzisiejszych czasach nikt nie jest prawdziwie wolny [...] Społeczeństwo na każdym kroku wymusza odegranie pewnej roli.”