W matni strachu recenzja

Zawsze staram się (na ile się da) obiektywnie oceniać książki. Niemniej tym razem mój osąd mógł być zaburzony emocjami związanymi z wydarzeniami zza wschodniej granicy. Nie wykluczam, że czytając powieść w innym czasie moje wrażenia byłyby inne.

Jeśli dobrze liczę jest to dziesiąta książka autora, którą czytałam. Do tej pory każda była przerażającą i wzbudzająca twist emocjonalny. Pióro autora i realizm postaci sprawiały, że psychopatę można było obdarzyć sympatią. Obie dotychczasowe serie miały jednolity sposób budowania fabuły i podobne tempo z licznymi zwrotami akcji. Cykl o Oskarze Blajerze był konstruowany na psychice głównego bohatera. W każdym tomie o Kubie Sobańskim występował dodatkowy wątek, który miał istotny wpływ na postać.
Pierwszy tom "Zapomnianego" miał dynamiczny przebieg fabuły, wzbudzał sinusoidę emocji, a Patryk wywoływał czasem współczucie, czasem obrzydzenie, czasem przerażenie, ale na pewno sprawiał, że go dopingowałam. Liczyłam, że kontynuacja dostarczy podobnych wrażeń czytelniczych. Niestety autor odszedł od schematu serii i niewiele z tego do czego zdążył przyzwyczaić czytelnika znalazłam w drugim tomie.
Sama akcja rozkręca się dopiero po około 200 stronach. Do tego momentu jest głównie kreowana wewnętrzna przemiana bohaterów, która jest poprawna, ale nie porywa. Metamorfoza następuje, ale w żadnym momencie postaci nie wznieciły we mnie większych emocji. Nikogo nie polubiłam, nikogo nie znienawidziłam, nikt nie wzbudzał strachu. Jedynie postać Hani irytowała męczenniczą postawą.
Zwrotów akcji zabrakło. Mogę stwierdzić, że w całej książce był jeden większy i na tym koniec.
Autor zdradził w posłowiu, że pisząc pierwszy tom "Zapomnianego" towarzyszył mu głód. Ja, po przeczytaniu go, nadal mam awersję do groszku konserwowego i mielonki. Przy pisaniu drugiej części pisarz odczuwał strach, jednak ten dla mnie, jako czytelnika, był kompletnie niewyczuwalny.
Na plus działa ciekawa narracja - pierwszoosobowa, prowadzona przez Patryka i trzecioosobowa z punktu widzenia Jędrka, Diany i Hani.

Przykro mi to stwierdzić, ale jest to najsłabsza książka autora, którą dotychczas czytałam. Nie jest źle, ale zabrakło tej "Bednarkowej" magii.