Zapomniane recenzja

Wyobraź sobie, że pamiętasz przyszłość. To, co się jeszcze nie wydarzyło. Natomiast zapominasz przeszłość. Każdego ranka, o 4.33. A wszystko przez wypadek samochodowy. Radzisz sobie dzięki notatkom, które robisz każdego wieczoru, dzięki mamie oraz najlepszej przyjaciółce. Tylko one wiedzą o tym, co się z tobą dzieje. Pewnego dnia spotykasz w szkole chłopaka. Chłopaka, o którym może pomarzyć każda dziewczyna. Jednak kiedy tylko się budzisz, nie pamiętasz jak się nazywa, jak wygląda. Wiesz o nim ze swojego dziennika. Czy taki związek może przetrwać? Chcesz powiedzieć mu o swojej „chorobie”, ale jak zareaguje? Uzna za wariatkę i porzuci, czy będzie się tobą jeszcze lepiej opiekował i pomagał?
„Przeszłość jest dla mnie stracona, teraźniejszość to przygoda, a przyszłość – wspomnienie…”
Kiedy tylko usłyszałam o powieści „Zapomniane”, zapragnęłam ją przeczytać. Wiedziałam, a nawet czułam, że będzie to coś nowego, coś czego nie zapomina się jak zwykłej młodzieżówki. Czy miałam rację? Owszem.
Powieść ta nie opowiada o zwykłej miłości dwojga nastolatków. Zawiera coś więcej. Razem z bohaterami odkrywamy tajemnice przerażającego wspomnienia London, jej dziwnej przypadłości. Czy już zawsze jej przeszłością będą kartki notatnika? To pytanie zadajemy sobie czytając „Zapomniane”. Miłość jest tu tylko dodatkiem, takim delikatnym uczuciem, powoli się rozwijającym, jednak mającym wielkie znaczenie w przyszłości głównej bohaterki. Jest także przyjaźń. London zna przyszłość swojej przyjaciółki, która nie jest usiana różami. Jednak Jamie nie chce o niej wiedzieć…
Bardzo łatwo tutaj odróżnić bohaterów pierwszoplanowych, od tych mniej ważnych. Jest niewidzialna granica dzieląca ich. Główni bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, dowiadujemy się o nich wielu rzeczy, natomiast reszta była tylko tłem. Nie obniżyło to jednak umiejętności autorki. Sądzę, że potrafiłaby lepiej ich nam przedstawić, lecz nie było to wcale potrzebne. Dodałoby to tylko zbędne wątki i zwiększyłoby objętość książki.
Jedyne, co trochę mnie zniesmaczyło, to język młodzieżowy, słowa typu dzienks. Autorka posługiwała się prostym językiem. Na szczęście nie zwracałam na to zbyt wielkiej uwagi.
Dawno nie czytałam tak ciekawej młodzieżówki. Z żalem przewracałam ostatnie strony książki. Wiedziałam, że będzie mi brakowało London. Jestem pewna, że kiedyś wrócę do tej powieści. Ciekawa fabuła, sympatyczni bohaterowie, zakończenie osnute tajemnicą… Czegoż chcieć więcej? Zostawiam wam ocenę rozwiewającą wszystkie wątpliwości i z całego serca polecam „Zapomniane”.
Moja ocena: 9/10