Zapisane w kościach recenzja

Drugą książkę Simona Becketta przeczytałam niemal po półrocznej przerwie, ponieważ nie mogłam jej znaleźć w bibliotece. W końcu pewnego dnia szczęście się do mnie uśmiechnęło i wypatrzyłam na półce "Zapisane w kościach". Już wiem, że niedługo pójdę po "Szepty Zmarłych".
Ta część jest kontynuacją wspaniałej powieści "Chemia śmierci". Głównym bohaterem jest David Hunter - antropolog sądowy, który swój zawód traktuje jak 'drugą skorupkę'. Patrząc na obie książki muszę przyznać, że drugi tom jest bardziej brutalny i mroczniejszy. Zapoznając się z twórczością Simona Becketta miałam wrażenie, że pisał on bardziej naukowo, ale właśnie to mi w nim zaimpoowało; pomijając fakt, że niektóre opisy rozkładu ludzkich zwłok przyprawiały o ruchy wymiotne. W "Zapisane w kościach" nieco się to zmienia, bo wydaje mi się, że pisarz bardziej postawił na historię i postać samej głównej postaci. Jest ona bardziej rozbudowana, poznajemy jego bardziej dogłębny tok myślenia pod względem uczuciowym i również stosunek do świata.
Od czasu "Chemii śmierci" przeczytałam parę krymiałów - jedne były naprawdę dobre, inne mniej - ale ten konkretny autor ma coś takiego w sobie, że to przeraża, doprowadza czytelnika do białej gorączki; pozwala się bać i napawać tym przerażającym nastrojem, który odchuwamy czytając jego książki. Świetna fabuła, która potrafi zaskoczyć wielu jego miłośników, w tym także mnie. Samo zakończenie potrafi zwalić z nóg. Jest przede wszystkim nieprzewidywalne, rzucające się w oczy, a może raczej szokujące i zupełnie trafiające w moje gusta.
Pan Beckett ma tendencje do zaskakiwania. Dość często zdarza się, że kontynuacja musi być gorsza od pierwszego tomu - tutaj pisarz pokazał klasę. Nie tylko napisał wyśmienity sequel, ale sprawił, że czytało mi się go lepiej niż "Chemię śmierci"! Książka jest wciągająca, trzymająca w napięciu, ambitna, zaskakująca i udowadaniająca, że Simon Beckett potrafi świetnie pisać. Z przyjemnością sięgnę po "Szepty Zmarłych".