Podziemia recenzja

Po pierwsze książka pani Joanny "Podziemia" to według mnie na bank nie jest horror. Określiłabym ją jako retro powieść, tajemniczą, ekscytującą z pewną dozą subtelnego dreszczyku. Czytelnik szukający tutaj typowej powieści grozy, strasznego i mrocznego horroru odejdzie rozczarowany i zawiedziony.

Jest to moja druga przygoda z książką pani Pypłacz i znów czuję się usatyskacjonowana i zadowolona. Po raz drugi zanurzyłam się w inny, tajemniczy, mglisty, deszczowy świat.

Z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie jest to książka, którą śmiało można polecić większości z was. Jest to książka dla osób, które szukają czegoś więcej, którym nie przeszkadza rozbudowany język, czasami dziwne słownictwo i dość leniwa, niespieszna akcja. Czytając powieść miałam wrażenie, że otula mnie kokon gęstej, wilgotnej mgły a ja przedzieram się przez nią kartka, za kartką gotowa odkrywać mroczne sekrety zamknięte w czterech ścianach domostw krakowskich mieszczan. Bohaterów trawią rozliczne demony, prawie każdy skrywa mroczną tajemnicę, a konsekwencje tego często są bolesne i tragiczne w skutkach nawet dla osób postronnych.

Do stylu pani Joanny trzeba się przyzwyczaić i nawet jeśli na początku ogarnie was lekkie zniechęcenie radzę się przemóc, nie poddawać i czytać dalej ;) Zauważyłam, że autorka czasami upiera się na jakieś słówko i co jakiś czas wplata je do zdań. Tym razem było to słówko : "frenetyczny". Nie wiem czemu ale działał mi ten wyraz na nerwy, na całe szczęście nie było aż w takim nadmiarze.

Całość oceniam bardzo dobrze, jednak autorka mogłaby zrezygnować z kilku zbyt wydumanych i trudnych słów na rzecz łatwiej przyswajalnych i rónwnież użwanych w tamtej epoce. Polecam osobom lubiącym klimat retro i niespieszne, ciekawe powieści wyróżniające się spośród morza podobnych do siebie historii, które tak gęsto zalewają nasze otoczenie.