Zanim nadejdzie ciemność recenzja

Wzrok. Jedno krótkie słowo. Dzięki niemu możemy widzieć twarze bliskich, podziwiać krajobrazy, oglądać telewizje, czytać książki, przeglądać internet, robić zdjęcia. Dzięki niemu możemy praktycznie wszystko. Co by jednak było, gdybyśmy usłyszeli, że za kilka tygodni przestaniemy widzieć, że nadejdzie ciemność? Nikt na co dzień się tym nie przejmuje...

Po raz pierwszy książka została opublikowana w 2003 roku. Jessie jest znaną fotografką, która uwielbia podróże. Nie umie usiedzieć w miejscu dłużej niż 5 minut. Jest młoda i piękna. Nie nadaje się do stałych związków a mężczyzn zmienia jak rękawiczki. Jednak cały idealnie poukładany świat runął gdy dowiedziała się, że niedługo straci wzrok. Postanawia wtedy, wrócić do Edenville z którego przed laty uciekła. Robi to, by po raz pierwszy zobaczyć i poznać swoją córkę Lilę. Nie liczy się z uczuciami matki adopcyjnej dziewczyny a zarazem swojej siostry Luz. Czy ta wizyta skończy się tak jakby tego chciała Jessie. Czy Lili pozna wreszcie skrywaną przez lata tajemnice rodzinną? Oraz co najważniejsze: czy Jessie straci wzrok?

"Zanim nadejdzie ciemność" to powieść, która wciąga czytelnika od pierwszych stron. Duży wpływ na to ma lekki styl pisania autorki, jak i ciekawa historia. Ja osobiście nie miałam wcześniej do czynienia z książkami Susan Wiggs. Nie znałam jej stylu pisania więc nie wiedziałam czego się spodziewać. Nie czytałam także książki o podobnej fabule. To wszystko złożyło się na to, że powieść dosłownie pochłonęłam. Ta historia mogła przecież wydarzyć się gdzieś obok nas. Mogło się to przytrafić naszej sąsiadce czy przyjaciółce, mogło też mieć miejsce w naszym życiu.

Oczywiście nie można zapomnieć o okładce. Projektant spisał się na szóstkę. Jest ona delikatna ale dająca do myślenia. Nie ma tu przerostu formy nad treścią. Po pierwszym spojrzeniu na okładkę można od razu domyślić się, że jest ona kierowana do kobiet, które lata fascynacji książkami typu fantasy mają już za sobą.

Czy sięgnęłabym po te powieść drugi raz? Nie wiem. Podobała mi się, jednak chyba nie na tyle, żeby w przyszłości znów po nią sięgnąć. Oczywiście może być tak, że poczuję nieodpartą potrzebę przeczytania książki po raz kolejny. Jeśli tak się stanie - na pewno się do tego przyznam:)