Zanim mnie zabijesz recenzja

Julia zmieniła wiele, fryzurę, pracę, wyszła za mąż, stała się silna i niezależna, powołała do życia nową siebie. Myślała, że już uporała się z demonami przeszłości, wyszła na prostą. Jednak po siedemnastu latach jej spokój zaczyna, ktoś burzyć, pojawiają się dziwne zbiegi okoliczności. To, przesyłka z książką, której nie zamawiała, to sugestywne emaile i te nieodparte uczucie, że ciągle ktoś ją obserwuje. Wtedy wszystko to, co od dawna nie czuła, wróciło. Ten obezwładniający paniczny strach, dławiące przerażenie wywołuję torsje, łomoczące serce, jakby chciało wskoczyć. Julia jest pewna, że oprawca ją odnalazł i skrzętnie skrywana tajemnica sprzed lat wróciła. Tylko czy tym razem ofiara nie stanie się katem?

Do sięgnięcia po lekturę zachęcił mnie przede wszystkim konspekt. Podejmując decyzję o przeczytaniu książki nieznanego autora, zawsze zastanawiam się, co czeka na mnie tam w środku. To jak z tym przysłowiowym pudełkiem czekoladek. Nie jest to debiut Pauly Er, ma już kilka wydanych opowieści na swoim koncie i jest autorkę bloga @wkurzonazonaale. Jednak dla mnie jest to pierwsze spotkanie z twórczością pisarki. Czy udane?, i tak i nie.

Na tak.
Podczas czytania, miałam mieszane uczucia. Z jednej strony autorka porusza jakże ważny i nader powszechny, problem przemocy domowej, zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Temat, który uzmysłowił mi, jaką jestem szczęściarą, bo żyję w zgodnym, partnerskim, czułym związku. Celowo nie użyłam słowa kochającym. Bo pierwszy partner Juli, Krzysztof kochał ją szalenie. Jednak była to chora, zaborcza miłość, która stała się wręcz paranoją i ta obsesyjna chęć kontroli, zawoalowana pod płaszczykiem troski. Człowiek potwór, żywiący się strachem i łzami ofiary. Dominacja i manipulacja drugą osobą, jak trudno jest ofierze, wydostać się z takiej relacji.

Na nie.
Ta uderzająca, schematyczność postaci. Krzysztof, typ, na który kobiety zwracają uwagę, ale to ten zły, podły, okrutnik w domu. Wiktor, dobry, taki misiowaty typ mężczyzny, ze słabością do jedzenia, a przy tym taki nijaki, mdły, facet bez przysłowiowych „jaj”. Janek, kolega z pracy, zakochany w chorobliwie zazdrosnej dziewczynie i stwierdzenie. „Takie osoby nie zasługują, na drugą szansę”.
Styl pisarski i dialogi nie do końca były tym, czego oczekuje się od pisarza, który ma na koncie już kilka książek.

Książka pobudza do myślenia, temat bardzo ważny. Pokazuje, że ofiary wstydzą się i boją prosić o pomoc. Uzmysławia nam, że o przemocy trzeba mówić, bo bardzo często nie wykracza ona poza mury domu.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.