Zamordowana królowa (Królowie przeklęci, tom 2) recenzja

Po przeczytaniu, raczej nudnawego „Króla z żelaza”, z duża dozą niepewności i nieśmiałości sięgnąłem po „Zamordowaną królową”. Tak mogłaby się zaczynać wspaniała reklama telewizyjna. Tak tez zdecydowałem się rozpocząć niniejsza recenzję.
Drugi tom siedmioksięgu Druona przynosi jednak miłe zaskoczenie. Nie wiem, czy jest to spowodowane lekką zmianą stylu pisarskiego autora czy może tematyką. Jedno jest pewne, książkę czyta się milej i łatwiej. Mogę nawet posunąć się do stwierdzenia, że powieść wciąga. Byle tak dalej. Zacznijmy jednak od rzeczonej już fabuły.
Po śmierci Filipa Pięknego następcą francuskiego tronu zostaje jego najstarszy syn, Ludwik. Młody, dwudziestopięcioletni władca jest jednak postacią chwiejną emocjonalnie, niezdecydowaną a nawet szaloną. W dodatku cała szlachta za plecami szepcze o licznych zdradach jego małżonki, Małgorzaty, a Ludwika pieką uszy i rośnie mu poroże godne rączego jelenia. Ludwik decyduje się na śmiały krok i wtrąca żonę do twierdzy Gaillard. Czyn ten utwierdza monarchę w przekonaniu o jego nieograniczonej władzy. Rozpoczyna się istne morze intryg i knowań a Francja pogrąża się w chaosie…
Więcej nie zdradzę, powiem tylko, że burzliwe i dekadenckie życie Ludwika przypomina do złudzenia losy Henryka VIII, pomijając te wszystkie żony i zmianę religii państwowej. Ludwik jest tu postacią pierwszoplanową a cala powieść stanowi doskonałe studium psychologiczne władcy ukazane na tle chwiejnego państwa.
Oprócz oczywiście Ludwika, w powieści występuje (tak jak w tomie poprzednim) roztańczony korowód postaci historycznych w którym tym razem łatwiej się połapać, ponieważ w dramatis personae występują liczni bohaterowie znani z „Króla z żelaza”. Jednym z nich jest Robert d’Artois który tym razem staje przed jeszcze trudniejszymi moralnymi wyborami a nawet zostaje postawiony przez króla pod przysłowiową” ścianą”. Również liczne żeńskie postacie, takie jak Małgorzata i Blanka, nie maja na kartach powieści Druona lekkiego życia. Skrucha i szczerość niezłomnej królowej nie kruszą zatwardziałego serca „kłótliwego” monarchy a finał nie jest niestety, jak mówi sam tytuł, szczęśliwy.
Reasumując, jako tom drugi serii, „Zamordowana królowa” staje na wysokości zadania. Jest powieścią interesującą i wiarygodną historycznie. Po nudnawym „Królu z żelaza” aż chce się zacząć czytać dalej i poznawać losy tragicznych władców jednego z najważniejszych państw średniowiecznej Europy. Ja osobiście od razu zabieram się za tom kolejny, „Truciznę królewską”. Ciekawe jaką postać przybierze tam klątwa Jakuba de Molay?