Zamknięte drzwi recenzja

26 lat życia z piętnem córki seryjnego mordercy odcisnęło w umyśle Nory niewyobrażalny ślad.

Nie jestem taka jak on.

- „ Jesteś moją córką i zawsze mnie przypominałaś ”.

- „ Nie jestem taka jak Ty - mówię ”.

„ On się myli. Nie jestem taka jak on. Nie jestem ”.

Zagraniczny thriller w moich rękach jest rzadkością. Zawsze bardziej przemawiały do mnie thrillery naszych rodzimych Autorów. Czuję jednak, że „ ugrzęzłam ” nieco w tej „ polskości ”, dlatego „ Zamknięte drzwi ” potraktowałam jako odskocznię, może też jako próbę poszukiwania innego rodzaju emocji. Czy je znalazłam? Tak. Choć nie były do końca takie, jakich oczekiwałam. Brakło mi głównie obrazu emocji bohaterki, jej spojrzenia na historię ojca.

Narracja pierwszoosobowa - uwielbiam, kiedy jest stosowana w thrillerach. Mogę „ wejść ” do głowy bohatera i poznać jego myśli, poszperać sobie w nich.
Niestety, Autorka nie dała mi dużego pola do popisu, bo tych odczuć i przemyśleń Nory było niewiele. Zrekompensowała mi to jednak, przytaczając jej historię z punktu widzenia, gdy była dzieckiem. Ten szerszy obraz pozwolił mi bardziej zagłębić się w tę opowieść. Poznać Norę, jaka była, nim dowiedziała się o tym, co robi jej ojciec.

Czy osobowość rodzica ma wpływ na osobowość dziecka? Przecież to geny. Dobre, złe. Czy tego chcemy, czy nie, dziedziczymy je. Myślę jednak, że po to zostaliśmy obdarzeni własną wolą i wolnością wyboru, by podejmować swoje decyzje. Bo niezależnie od charakteru rodzica, mamy własną osobowość. Jedyną i niepowtarzalną. I to do nas należy wybór między tym, co dobre, a tym, co złe.

„ Zamknięte drzwi ” to bardzo dobry thriller, który wprost się pochłania. Emanuje klimatem pełnym napięcia, otwiera drzwi do historii, która może nie bazuje na podłożu emocjonalnym, ale za to daje czytelnikowi sporą dawkę ekscytacji, tego uczucia, które sprawia, że chcesz wiedzieć, co będzie dalej.
Jeśli potrzebujecie solidnej rozrywki, to ta książka jest dla Was. Jeśli szukacie pola do refleksji, to raczej nie tędy droga.