Prawiek i inne czasy recenzja

Coś niesamowitego.
Powieść osnuta tajemnicą, ciekawością i łapiącą za serce ludzką egzystencją gdzieś... Gdzieś w Prawieku. W krainie wyobraźni i marzeń.
Cudownie napisana ksiązka, która porywa, totalnie pochłania. Przekroczyłam granice krainy i nie chciałam jej opuszczać. I mimo, że nie zawsze było dobrze, że czasem i zdrowie szwankowało, że pojawiał się głód, że były wojska i smutek, które zaraz rozganiało szczęście, to ludzie żyli ze sobą. Tajemnicza i mgielna granica Prawieku tworzyła swego rodzaju oazę, po za którą wszystko znikało. Ludzie się kochali, czasem nienawidzili, innym razem jedynie szacunek wpojony od dziecka nakazywał uprzejmość... Ale... jakaś magia roztacza się nad nimi. Coś przyciąga czytelnika do powieści i do ich bliskości. Postacie tak plastyczne, tak wyraźne, tak... pełne dziwnego zaciekawienia. Emocjonalne. Ich bliskość sprawiła mi wielką /niewytłumaczalną przyjemność i zapewniała /co też nader dziwne/ bezpieczeństwo. Jak siedzenie przy ognisku zimnym wieczorem. Nie sposób ich opuścić.
Tokarczuk stworzyła mistrzowskie dzieło, pełne przesłań, marzeń i pragnień. Zatopiłam się w nim cała. Nieświadomie żyłam życiem bohaterów. Nie byłam w stanie personalizować się z jedną tylko postacią. Zachłannie stawałam się nimi wszystkimi. Był czas Kraski i Złego Człowieka... Każdy dochodził do głosu. I historie zlepiające się w jedno. W centrum Prawieku żyje sekret... Odkryj go. Poznaj. Przytul bliskiego do serca, pogłaszcz po głowie i szepnij, że jutro też jest dzień. Że jutro też można "grać w grę" i rozwiązywać zagadki. Że jutro będziemy szczęśliwi, bo słońce obudzi się wraz z nami...
Czytałam, do czego się przyznam, z ołówkiem w ręku i zaznaczałam, co wartościowe cytaty, czy spostrzeżenia... i w połowie ksiązki zorientowałam się, że jest ich coraz więcej. Że ta powieść mnie do tego stopnia spętała, że nie mogłam o niej zapomnieć. I wiem, po recenzjach innych, że PRAWIEK wywołuje skrajne emocje. Albo zachwyt, albo wręcz odrzucenie i niechęć. ALe wniosek jest jeden - Albo Tokarczuk lubisz, albo nie. Albo cenisz jej powieści i każdą odbierasz w swój, tylko i wyłącznie, sposób, albo żadnej nie czytasz i szerzysz złą opinię o jej piórze. A to jest ktoś, kogo nie spotyka się często. To jest perła naszych czasów, perła literatury, osobowości i wyobraźni.

Niewiarygodna powieść, która czaruje i wciąga.

Prawiek i Olga zapraszają.

I ja.