Zaklęci w czasie recenzja

Już sama forma książki przybliża niestabline, pełne nagłych odejść i powrotów życie bohaterów. Henry, cierpiący na „zaburzenia czasowe”, w chwilach stresu przenosi się w czasie i przestrzeni. Pierwszy raz spotyka swoją przyszłą żonę Claire mając 28 lat, a jednak ona, dwudziestolatka z Wyoming zna go już od dzieciństwa, gdyż jako 30-, lub 40- latek często trafiał do jej rodzinnego domu. Funkcją narratora dziela sie miedzy soba, opowieść tworzą ich uzupełniające się wspomnienia. Przez całe swoje życie Claire i Henry poznają sie, jednak chronologia jest zaburzona, przeszłość i przyszłość mieszają sie ze sobą, Ich małżeństwo to wieczne oczekiwanie, na chwile spędzone razem, na niespodzianki, które dla jednego z nich są już wspomnieniem, a dla drugiego jeszcze się nie wydarzyły...
Książkę czytałam w każdej wolnej chwili, w tramwaju, autobusie, natychmiast po przyjściu do domu. Nie mogłam się od niej oderwać, a pod koniec zwlekałam z dotarciem do ostatnich stron, nie chcąc się z nią rozstawać. Łączy kilka rzeczy za którymi przepadam: zmieniającego się narratora, fascynujące studium relacji międzyludzkich, które podróże w czasie tylko uwydatniają oraz bohaterów – niejednoznacznych, bardzo ludzkich w swoich błędach, słabościach...
Narrator stwierdza, że wpływ mamy tylko na teraźniejszość, nawet Henry nie może nic zmienić w swojej przeszłości, jeśli coś się już zdarzyło. Przez większość czasu jest tak samo bezradny jak każdy inny człowiek, a czy większa wiedza na temat przyszłych wydarzeń jest dla niego zbawieniem, czy udręczeniem – trudno stwierdzić. To samo dotyczy Claire, w pewien sposób dzielącej jego los.
Niektóre wątki tej książki są dla mnie zdecydowanie paradoksalne, ale cóż w tym dziwnego, w końcu to powieść o podróżach w czasie. Jednym z takich paradoksów, za który także ją cenię, jest przedziwne połączenie: w determinizmie jest również miejsce na nadzieję...