Zagubiony recenzja

Autor: Josie Williams

Każdy zadaje sobie jedno ważne pytanie. Co jest po śmierci? Czy w ogóle coś jest? Czy zobaczymy oślepiające światło, które ukoi nas swoim ciepłem, zapewni bezpieczeństwo? A może pogrążymy się w czarnej jak smoła czerni spadając w nicość?

Ryder jest zagubioną duszą. Nie poszedł w stronę światła tylko zignorował je zostając na ziemi. Gdy na jego drodze staje pewna piętnastoletnia dziewczyna, jego świat zaczyna się kręcić tylko wokół niej. Pragnie z nią porozmawiać, dotknąć, poczuć jak to jest znowu żyć. Maggie przez swoją nieuwagę o mało nie zostaje potrącona. Ryder ratuje ją używając cudzego ciała co nigdy nie powinno się zdażyć. Co zrobi teraz wiedząc jak to jest znowu czuć powiew wiatru na skórze? Jak to jest trzymać za rękę dziewczynę, którą pokochał?

Pierwsze zdania powiedziały mi, że ta książka będzie rewelacyjna i faktycznie taka była. Poznajemy Rydera, który błąka się po świecie, a zobaczyć go mogą tylko inni umarli. Jest samotny, ponieważ oprócz jednej przyjaciółki nikt inny nie zwraca na niego uwagi. Gdy pomaga Maggie, jego zachowanie ulega zmianie. Zaczyna być samolubny, zwodzi dziewczynę, która myśli, że jest to Charlie, chłopak którego ciało pożyczył sobie Ryder. Nie wie, że krzywdzi i tą dziewczynę i tego chłopaka. Na szczęście w porę się orientuje co robi.

Maggie jest cudowną dziewczyną, kochającą nad życie swoją babcię. Może i nie jest popularna, może i mieszka z rodzicami zastępczymi, ale to jedna z najbardziej wartościowych ludzi. To co ona potrafi zrobić dla innego człowieka jest bardzo wzruszającą sprawą.

Każda postać wniosła coś do tej książki, której zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło. Po jego przeczytaniu siedziałam zamurowana i nie wiedziałam czy nie pomyliłam książki. To było takie niespodziewane, że… Nigdy bym nie pomyślała, że tak ta historia może się zakończyć.
Wielki plus za rozdziały z punktów widzenia Maggie i Rydera. Super było poznać ich myśli. Dialogi i ciągłe teksty były idealnie wyważone. Rozdziały były nawet krótkie, no może oprócz dwóch czy trzech. Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania i bogate słownictwo co tylko przyśpieszyło czytanie. Cała historia jest warta przeczytania, także POLECAM z całego serca.