Zaczarowana Pani bibliotekarka recenzja

Z niezwykłą ciekawością zaczęłam czytać powieść Elizy Mikulskiej „Zaczarowana Pani bibliotekarka”. Zawód bibliotekarza w Polsce postrzegany jest bardzo stereotypowo: stara panna, okulary, kok, bure ubrania. W większości tak bibliotekarki są odbierane przez osoby nieczytające i niebywające w bibliotekach. Uwierzcie mi, wiele pań bibliotekarek to przepiękne mężatki w modnych kreacjach. Wracam jednak do książki. Otóż na początku dowiadujemy się, że mieszkańcy pewnego miasteczka postrzegają panią bibliotekarkę, jako kogoś dziwnego i nieprzystępnego. Może byłą wiedźmą? - zadaje pytanie autorka. Wraz z rozwojem akcji dowiadujemy się więcej o bibliotekarce Ani i towarzyszymy jej przemianie lub zdrowieniu, bo bohaterka cierpiała na alergię na... Nie, nie zdradzę, na co była uczulona.

W powieści „Zaczarowana Pani bibliotekarka” zaintrygował mnie pewien fragment, który tutaj przytoczę: (…) wspomnień nie można wymazać przy pomocy gumki myszki tak, by zostały tylko te przyjemne, te, o których chcemy myśleć. Możemy za to przebaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, i żyć obecną chwilą. Przebaczamy, ale nie zapominamy. Jeśli się komuś udała ta sztuka – podziwiam. Przytoczony fragment jest dobrym podsumowaniem tematu, jednego z wielu, jaki podjęła w powieści autorka. Wątku mówiącego, jak zdarzenia z dzieciństwa, traktowanie nas przez rówieśników i nierzadko dorosłych, determinują naszą dorosłą osobowość. Stajemy się odważni lub bojaźliwi, otwarci lub zamknięci, lgniemy do ludzi lub od nich uciekamy, uśmiechamy się lub jesteśmy smutni. Niektórzy całe życie stoją z boku i przyglądają się, jak inni chłoną je całym sobą. Niektórzy mają szczęście i otrzymują pomoc od innych, tak jak bibliotekarka Ania otrzymała ją od Oli, Julka i pani Wandy. Rozejrzyjmy się wokół siebie, może stoją gdzieś na uboczu takie osoby, jak zaczarowana Pani bibliotekarka. One nie wołają ani nie proszą głośno o pomoc. Często są niewidoczne dla otoczenia i gdyby naprawdę znikły, wówczas nikt by tego nie zauważył. Zastanówmy się również, zanim kogoś ocenimy. Czasami warto powstrzymać się od komentarza, bo wspomnień, a tym bardziej wypowiedzianych bez zastanowienia słów, nie można wymazać za pomocą gumki myszki.

„Zaczarowana Pani bibliotekarka” to wartościowa powieść dla młodzieży. Polecam ją również dorosłym. Ku refleksji.