Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji recenzja

Powieść "Zabijemy albo pokochamy" przeczytałem przy okazji. Nie jest to typ historii jaki lubię, ale z uwagi na narastające obecnie antyrosyjskie nastroje postanowiłem sięgnąć do tego źródła.

Powieść jest antologią opowieści z różnych regionów Rosji. Przeplatają się one, zazębiają, łączy je postać obiektu westchnień głównej bohaterki i autorki - Ogiego.

Są to opowieści tak różne, że trudno się tutaj na ich temat rozpisywać. Wszystko idzie dobrze, do póki autorka przybliża świat z perspektywy szarego Rosjanina, ponieważ zebrane przez nią opowieści pokazują, że Rosja nie jest taka jednolita jak wmawiają nam z ekranu TV i nie stoi wcale murem na Putinem. Niestety niemal każda historia kończy się pokazaniem autorki jako anioła zbawiciela, która swoją obecnością wpływa na otaczający świat tak skutecznie, że wyrywa ludzi z ich szarości i pcha ku bajkowemu życiu. Należy jednak pamiętać, że Rosja to kraj z kręgu cywilizacji tak innej niż nasza, że dekady zajmie nam wyrównanie różnic. Pytanie również, czy Rosjanie tego chcą. Bo chyba niekonieczne. Rosja to stan umysłu, którego my w ogóle nie pojmujemy.

Rzecz jasna nie byłem tam gdzie autorka, nie poznałem tych ludzi, ale na przykładzie polskiej rzeczywistości przyrównanej do amerykańskich dramatów można zauważyć, że opowieści z książki mają więcej wspólnego z tymi drugimi. Do tego nieustannie przewijający się motyw ze wspaniałym i wyrozumiałym snajperem-mordercą-przystojnym-czułym-brutalem. Słabe.

Chciałoby się napisać, że bohaterowie z książki są z krwi i kości. Wydają się tacy być tylko do czasu, gdy autorka stara się na siłę zmienić ich życie w coś na naszą polską modłę. I tu kolejne porównanie, do amerykanów niosących demokrację tam, gdzie jej w ogóle nie rozumieją. To się nie sprawdza. Nic na siłę.

Nie ukrywam, że zaimponowało mi przedstawione w książce stanowisko autorki. Wypowiadanie się negatywnie o Putinie połączone z chodzeniem bez ochrony po ulicach Moskwy nie wszystkim wyszło na zdrowie. Dlatego życzę powodzenia i czekam na kolejne materiały.

I na litość… proszę więcej rosyjskiej rzeczywistości, a mnie własnego miłosnego życia.