Pałac Północy recenzja

Żadna z książek Zafóna nie zasługuje na niską ocenę. Każda z osobna i razem wzięte są cudowne i fantastyczne. Autora uznaję za jednego z ulubionych.Ocena 10/10 to według mnie za mało.

Nie wiem, czy wy lubicie takie klimaty. Bohaterowie są zazwyczaj smutni, zamknięci w sobie, mimo młodego wieku mają pokaźny bagaż życiowy, stale pozostają w swoim własnym świecie. Mają do wykonania zadanie, które zmieni ich życie lub pozwoli im odejść. Ich losy toczą się w mieście, które autor kreuje jako ciemne, szare, tajemnicze, a nawet zapomniane przez Boga.

Ze względu na melancholijny nastrój, dzieła Zafóna najlepiej czyta się jesienią. Lato powoli ucieka, wita chłodniejsza jesień...

Wybaczcie to rozmarzenie, ale naprawdę trudno mi się powstrzymać. Książki Mistrza Melancholii to nie tylko smutek ( nie interpretujcie tego jako roztkliwiania się).To także bohaterowie, którzy są wzorami Przyjaźni i Miłości.

W "Pałacu Północy" można spotkać zarówno miłość jak i przyjaźń. Książka zaczyna się od pościgu ciemnej mocy za mężczyzną. Ten mężczyzna stara się uchronić dwójkę niemowląt od rąk oprawcy. Pogoń ta jest opisana w taki sposób, że oczy naprawdę szybko przesuwają wzrokiem po kolejnych wyrazach.

Dzieci bezpiecznie docierają do babci. Ta oddaje wnuka do domu dziecka, nawet nie nadaje mu imienia. Wraz z dziewczynką opuszcza dom, bez zabierania zbędnych rzeczy. Czy to nie jest wstęp do świetnej historii ?

Z drugiej strony jest Jawahal - ciemna moc, która stara się dopaść Bena i jego siostrę za wszelką cenę.Ostatecznie decyduje się zaczekać do czasu, gdy dzieci skończą 16 lat. Przez ten długi czas rodzeństwo nie wiedziało o sobie i nie miało łatwego życia. Ale jest to niczym w porównaniu z tym, co ich czeka po ukończeniu wyznaczonej przez Potwora granicy.

Ben, Sheere oraz ich przyjaciele będą musieli rozliczyć się z przeszłością Kalkuty, a także z przeszłością ich rodziny. Będą musieli wykorzystać swoje mocne strony i pokonać strach.

Książka jest trochę o braku perspektyw, o walce z sobą, o tym, czy miłość może uleczyć zranioną duszę. O poświęceniu, o niemożliwym i o tęsknocie. O "zrobię dla Ciebie wszystko".

"Pałac Północy" jest z zamierzenia dla dzieci, ale co z tego. Trochę fantastyki, tajemniczości i refleksji przyda się i dorosłemu. Zresztą, gdy przeczytacie "Pałac", zobaczycie, że czasem dzieci mają w sobie więcej z dorosłego niż oni...

Kiedyś napisałam o tej książce " spotkanie oko w oko z głębią swojej duszy".Podtrzymuję.Polecam.