Ostatni krąg recenzja

Brzęk zamykanej kraty. Odgłosy rozmów między strażnikami, krzyki więźniów, płacz tych, którzy nie dają rady. Nerwowe odliczanie do końca wyroku. Gonitwa myśli, co będzie dalej, jak wyjdę. Czy ktoś na mnie będzie czekał. Czy matka mi wybacz, a żona nie porzuci? To tylko chwila, kilka lat może kilkadziesiąt i znów będę wolny. Tylko czy doczekam? Czy dane mi poczuć zapach tak bardzo upragnionej wolności?

Witamy w piekle w Carandiru, najgorszym miejscu na świecie. Tu nie obowiązują żadne reguły. No może jedna. Masz siedzieć cicho i się nie wychylać. Żyć, tak by nie podpaść nie tylko strażnikom, ale przede wszystkim innym więźniom. Każda próba niesubordynacji będzie surowo karana. I to w sposób dosłowny. Żyjesz albo umierasz twój wybór.

Autor książki, lekarz przez ponad dekadę poznał ten świat bardzo dobrzy. Z poświęceniem, a często z narażeniem życia pomagał zapobiec rozprzestrzenianiu się AIDS. To, co zastał, wstrząsa czytelnikiem. Kolejne strony powoduje nie tylko ból i przerażenie, ale też ogromne współczucie. Tak naprawdę każdy może tam trafić. Siedzenie za niewinność nabiera tu nowego znaczenia.

Nie raz łapałam się za głowę, w jakich warunkach muszą przebywać osadzeni. Bród, robaki, szczury i głód, to codzienność więźniów. Do tego dochodzi jeszcze okrucieństwo strażników. Szczególnie wybrzmiewa to w ostatnim rozdziale poświęconym masakrze w 1992 roku. Co ciekawe, dopiero kilka lat temu zapadły wyroki w tej sprawie.

Jest jednak coś, co odbierało mi przyjemność z lektury. Niesamowity chaos. Miałam poczucie, że autor chce wszystko przedstawić, ale robi to w trochę chaotyczny sposób. Opisując wszystko, co widział i czego doświadczył. Nie mniej warto po nią sięgnąć, bo choć liczyłam, że będzie to wstrząsająca lektura, to nie sądziłam, że aż tak bardzo. Ustawy, konwencje można w tym miejscu wstawić na półkę z podpisem, tego nie przestrzegamy.

Z pewnością w przyszłości sięgnę po resztę książek Drauzio Varella, bo to naprawdę rzetelny obraz tego, co dzieje się za murami więzienia.