Niewidzialny front recenzja

Jak łatwo zapewne się domyślić, autor pod pseudonimem, a do tego zarówno miejscowości, jak i imiona współpracowników zmienione celem zachowania anonimowości, nieprzekroczenia ram tajemnicy zawodowej. Cóż, pewnie i autor napytałby sobie biedy, gdyż gorzko opowiada o realiach funkcjonowania powiatowego szpitala jednoimiennego przez okres marzec - czerwiec 2020 r.

Narrator jako młody rezydent oddziału internistycznego dość szybko odczuwa na własnej skórze realia pracy w szpitalu, w jakich przyszło mu nabierać praktyki. Nie bez goryczy opowiada o pierwszych organizacyjnych dniach przemianowanego szpitala, o wszechobecnym chaosie, braku środków ochrony osobistej, nieciekawej atmosferze wśród przepracowanego personelu medycznego. W formie pamiętnika dzień po dniu czytelnik ma okazję zapoznać się z problemami, jakie napotkali pracownicy ochrony zdrowia, ale i zza drzwi opatrzonych dużymi literami "STREFA BRUDNA" zobaczyć, co dzieje się tam, gdzie nie sięga wzrok zwykłego śmiertelnika. W tym czasie toczy się walka o tych, którzy już po potwierdzeniu wyniku stoją od początku na przegranej pozycji.

To jedna z lepszych pozycji medycznych, jakie było dane mi dotychczas przeczytać. I odchodząc już stricte od tematu Covid-19, dzięki Rezydentowi można choć próbować sobie wyobrazić na jakie problemy organizacyjne - poczynając od "spychologii", tony dokumentów, niedoboru rąk do pracy po zaniedbywanie własnych potrzeb fizjologicznych czy ograniczony czas spędzany z rodziną - natykają się ludzie pracujący w ochronie zdrowia.
Tutaj znalazłam to, co tak lubię w literaturze skłaniającej się ku reportażowi medycznemu: wiele anegdot, czasem zabawnych, czasem z interesującą puentą, a czasem mrożących krew w żyłach. Przede wszystkim ogromny plus za relację z pierwszej ręki, gdzie narrator brał bezpośredni udział w pracy szpitala (więc wie, o czym mówi), a nie jest tylko autorem, który spijał słowa z ust personelu i przelewał je na papier.
Tomasz Rezydent jawi się w moich oczach jako człowiek, z którym z przyjemnością stanęłabym ramię w ramię podczas pracy w szpitalu - pewność, wiedza, pokora, konkretne działania, opanowanie, ale i otwartość oraz wyrozumiałość, której czasem zwyczajnie nam brakuje.
To konkretny reportaż napisany przystępnym językiem, wzbraniający się przed osobistymi, autorskimi opiniami, a oparty głównie na prawdziwej relacji z pracy lekarza w szpitalu jednoimiennym.
Polecam.