Za przyjaźń! recenzja

„Za przyjaźń!” – Anna Sakowicz

Cztery dziewczynki, które zaczynając swoją przygodę w szkole obiecały sobie, że ich przyjaźń będzie wyjątkowa. Nikt ani nikt nie będzie w stanie ich rozdzielić. Zawsze razem. Jak czterech jeźdźców apokalipsy. Obiecały sobie przyjaźń na śmierć i życie… Ale każda z nich poszła do innego liceum, później studia i to co miało trwać wiecznie przestało istnieć.

Lucyna, Olga, Monika i Krystyna to kobiety po czterdziestce, które po latach los znowu postawił w tym samym miasteczku, czyli w Sęplicach. Każda z nich ma swój bagaż doświadczeń. Świetnie to kamuflują i udają, że ich teraźniejsze życie jest usłane różami.

Kiedyś nie potrafiły bez siebie wytrzymać ani dnia, dziś marzą o tym, żeby jak najszybciej się rozdzielić. Tajemnica, której chronią tyle lat okazuje się ich zmorą. Przez trzydzieści lat, żadna z nich nie umiała o tym zapomnieć. Zawsze wracało to do nich jak bumerang, który jedynie potęgował w nich poczucie winy.

Postanawiają spędzić ze sobą czas przy ognisku. Piją alkohol, który rozwiązuje im języki i dopiero wtedy okazuje się, że żadna z nich nie ma idealnego życia. Dopiero w tym momencie dowiadują się, co znowu sprowadza ich do Sęplic.

„Przypomniałaś mi najlepsze fragmenty mojego życia.”

Czy kobiety będą potrafiły sobie wybaczyć te lata milczenia? Tego, że nie było ich, gdy reszta ich potrzebowała? Że wolały swoje sielankowe życie niż przyjaźń, którą sobie obiecały. Czy przyjaźń wygrana tą walkę i kobiety zauważą światełko w tunelu?

„Za przyjaźń!” to z pozoru lekka opowieść o przyjaźni. Nic bardziej mylnego. Jest tu ogrom emocji, tajemnic i przedstawienia swojego życia w jak najlepszym świetle. Mając dziesięć lat, nie miały przed sobą żadnych sekretów. W wieku czterdziestu lat, żadna z nich nie jest w stanie przyznać się do porażek, które odniosła w życiu. Nie brakuje tu wzruszeń, uśmiechu i melancholii.

Okładka powieści jest po prostu przecudowna! Idealna powieść dla kobiet, które straciły nadzieję na odratowanie dawnych przyjaźni.