Gallant recenzja

Gallant został w Polsce wydany przez wydawnictwo WeNeedYA i zostało to zrobione przepięknie. Nie mogłam oderwać oczu od tej książki, także nic dziwnego, że musiała wylądować na mojej półce. Dodatkowo czytałam również wiele opinii na jej temat i wszystkie były pozytywne. Obawiałam się, że powieść okaże się straszna, w końcu na to wskazuje opis, a ja jednak nie przepadam za horrorami. Lubię się bać, poczuć dreszczyk niepokoju, ale wszystko w pewnych granicach. Opowieści, które wykraczają poza te granice, niestety odpadają. Obiecano mi jednak, że Gallant w tych granicach się mieści, dlatego z przyjemnością do niego usiadłam.

Olivia Prior wychowuje się w Szkole dla Nieprzystosowanych Dziewcząt. Nie zna swojej matki i ojca. Jedyne, co pozostało jej po rodzicielce to zielony pamiętnik, w którym jednak wiele wpisów jest zagadką dla dziewczyny. To, co wyróżnia Olivię od innych jest to, że dziewczynka nie potrafi mówić. W szkole przez to często jest dręczona przez inne dziewczynki. Dokuczają jej, nie chcą się z nią bawić. Często jedynym towarzystwem Olivii są martwiaki, które jako jedyna widzi. Pewnego dnia do szkoły przychodzi list od wujka Olivii, który prosi dziewczynkę o powrót do domu, do Gallanta. Z jednej strony sprawia jej to radość, wreszcie okazuje się, że ma jakąś rodzinę, że nie jest sama na świecie. Z drugiej jednak przypomina jej się ostatni wpis w pamiętniku jej matki, w którym kobieta prosi córkę by ta trzymała się z dala od tego miejsca.

Zacznę od tego, że książka nawet w najmniejszym stopniu nie była straszna. Nie było nawet tego dreszczyku niepokoju czy delikatnego ukłucia lęku. Tak właściwie, w tej książce w ogóle brakowało mi emocji. Olivia teoretycznie znajdowała się w niebezpieczeństwie, ale nie drżałam o jej życie czy też o życie kogokolwiek innego. Wszystko, co działo się w powieści, przyjmowałam z chłodną głową. Martwiak? Nie ma ręki i połowy twarzy? Niestety, ale pod tym względem opisy były dość ubogie i ciężko było sobie tego martwiaka wyobrazić jako faktycznie coś przerażającego. Do tego przez cały czas miałam wrażenie, że czytam o dziesięcioletniej dziewczynce. Wszystko było podane w tak delikatny sposób, jakby była to książka dla dzieci. To jest książka dla dzieci?

Styl w powieści, choć bardzo ładny, nie budował napięcia. Brakowało mi tutaj opisów. Zarówno uczuć, jak i postaci, miejsc i zdarzeń. Autorka przekazuje nam fakty, opisuje, co się dzieje, ale nic poza tym. Pomysł z niemową, konstrukcja powieści, powolne odkrywanie prawdy o sobie - to wszystko mi się podobało. Gdybym mogła lepiej wczuć się w Olivię, zadrżeć choć raz o jej życie, czy poczuć strach, który i ona czuła, na pewno mój odbiór tej powieści byłby o wiele lepszy.