Z moich kości recenzja

Pierwsza część Trylogii Profanum wbrew opiniom wielu pochłonęła mnie w całości. Czytało się ją lekko, przyjemnie i niemal z duszą na ramieniu. Bracia Walter – tak skrajni w swoich charakterach, tak różni – przekonali mnie do siebie i do dziś wspominam ciepło ten osobliwy debiut. A jak przedstawia się kontynuacja? Jest lepsza? Wciąż utrzymuje i umiejętnie zaspokaja głodnego wrażeń czytelnika? Przekonajmy się.

Można by sądzić, że oczekujący na proces biskup Stanisław w więziennej celi, jak i wolny od charakteru brata Jerzy – komendant częstochowskiej policji to początek nowej ery w zagłębiu polskich pielgrzymów. Nic bardziej mylnego. Zgodnie z zapowiedzią oskarżonego o molestowanie kobiet to dopiero początek. W drugim tomie Częstochową po kradzieży z rezerwatu archeologicznego wstrząsają makabryczne zbrodnie, gdzie morderca-rzeźnik porzuca skradzione eksponaty, jak i bardzo wymowne wiersze. Tylko jedna osoba wie, co może kryć się za porzuconą na miejscach zbrodni poezją oraz za wyborem ofiar. Czy się ujawni?

No cóż, okazuje się, że bliski memu sercu Jerzy wcale nie jest „czysty jak łza” i choć nie przeżywałam ponownego zaskoczenia i efektu „wow”, jak przy pierwszej części trylogii należy obiektywnie przyznać, że autor ponownie mnie zaciekawił. Proste, acz wciągające pióro, pozornie łatwa tajemnica, za którą kryje się wiele sekretów z przeszłości, nowe wątki i delikatnie wprowadzeni nieznani bohaterowie, którzy zgrabnie moszczą się w spokojnie poprowadzonym przez Dudzińskiego pomyśle na kryminalną fabułę. „Z moich kości” nie przytłacza, nie męczy, tym razem nieco dusi – sprzyja temu upał i tłumy podczas wakacyjnych pielgrzymek do miejsca kultu Polaków, a bez wątpienia ciekawi, co na zakończenie trylogii zafunduje nam autor. W dalszym ciągu rozkoszujemy się wykonaniem misternej kryminalnej zagadki, w której stykają się dwa odrębne światy, jak i dwa osobne, trudne charaktery połączone wspólną krwią. Tym razem jednak pojawia się trzeci bohater, który pozostaje nie bez znaczenia dla braci.