Za progiem grobu recenzja

Z tą książką jest identycznie jak z "Breslau Forever"- jeśli weźmiesz ją chociaż trochę na serio, to odrzucisz z niesmakiem. Mało tego: prawdopodobnie, jeśli nie jesteś dość uparty, ciśniesz nią w kąt po rekordowych ośmiu stronach. Swąd kina klasy B unosi się bowiem nad tą makulaturą już od samego początku i w różnym natężeniu otula nozdrza czytelnika przez bite 360 stron.
Przyznaję: nie podchodziłem do tego gniota jak do niskobudżetowego akcyjniaka- a to poważny błąd skutkujący tym, że w trakcie już nie mogłem się przestawić i wszystko mnie w tym czymś wkurzało.
Fabuła, co zaskoczeniem nie jest, kupy trzyma się ledwo co- obserwujemy śledztwo w sprawie znikających meneli i tajemniczych eksperymentów, prowadzone przez dwoje tak infantylnych i tak stereotypowych bohaterów, że proszę siadać.
Są, a i owszem, elementy fantastyki- te dzielą się na te, które autor umyślnie tak nakreślił, i te, które są tak cholernie głupie i sztampowe, że weszły do gatunku fantasy z kopa, ale bynajmniej nie celowo.
Przytoczone na początku "Breslau Forever" charakteryzowało się najbardziej denerwującym bohaterem, jakiego można sobie wyobrazić, Staszewski się chyba nazywał, będącego synonimem słowa "zajebisty"- co w połączeniu z wyjątkowo dziurawą fabułą dało śmierdzącego gniota, którego długo musiałem odchorować.
Tu w glorii i chwale objawia nam się Andrzejewski, który mógłby początkowo jawić się jako kalka Staszewskiego. Na szczęście (tak!) jeden z głównych bohaterów jest "tylko" sfrustrowanym seksualnie typem w stylu macho, nie radzącym sobie z kobietami, ale przynajmniej, co poczytuję za gigantyczny plus: w przeciwieństwie do typa z "Breslau..." nie przekonuje nas na co drugiej stronie, słowem i czynem, jaki to z niego jest debeściak.
Jeśli jednak myślicie, że Ziemiański odpuścił sobie walenie po stereotypach, to się trzymajcie, bo na dwunastocentymetrowych szpilkach wpada na scenę BB, masochistka, atencjuszka, ekspertka od psychiatrii, weteran z Afgana- do tego wyglądająca jak mokry sen każdego mężczyzny. I tak, bić się potrafi jak typ z UFC. Żart? Farsa? Jak najbardziej.
Z bohaterów jedynie Różycki przypadł mi do gustu. Policjant- rutyniarz, który wie, że nic nie jest takie proste i czasem trzeba przepisy nagiąć, ale nie jechać z ogniem i mieczem jak dwójka głównych bohaterów.
Aż mi się przypomniały stare czasy, gdy lubiłem oglądać serial "Ekstradycja" z Kondratem.
Do brzegu: jeśli czytasz tę recenzję PRZED lekturą, to nastaw się właśnie na b-klasową radochę, tak żeby wyłączyć mózg i jakoś w to brnąć. Jeśli ci to jednak nie pasuje, to nawet nie zaczynaj tego syfu, szkoda nerwów.