Profesor recenzja

Charlotte Brontë urodziła się w XIX wiecznej Anglii. Wspólnie z siostrami Emily Jane i Anną od wczesnych lat młodości pisała wiersze i opowiadania. "Profesor" jest pierwszą powieścią napisaną przez Charlotte, jednak została wydana dopiero po jej śmierci. Dodatkowo moją chęć przeczytania książki podsycał fakt, że powieść zawiera dużo wątków autobiograficznych autorki.

Głównym bohaterem książki, a zarazem narratorem powieści jest William Cromsworth. Osierocony we wczesnym dzieciństwie, trafił pod opiekę stryjów, którzy posłali go do szkoły z internatem dla chłopców. Po zakończeniu edukacji, William odciął się od wujów i wyruszył do miejscowości X, by poznać brata. Drugi Cromsworth okazuję się nie być sympatycznym człowiekiem, jednak sytuacja zmusza Williama do podjęcia pracy u swojego krewniaka, z tego tytułu spotykają go niestety same nieprzyjemności. Nakierowany przez swojego znajomego, traci niewdzięczną prace i udaje się do Brukseli, gdzie podejmuje prace Profesora w elitarnej szkole dla chłopców. Od tego momentu jego życie zmienia się na lepsze. Dokąd zaprowadzi go nowa droga życia, dowiedzcie się na własną rękę.

William jest wdzięcznym i bystrym bohaterem. Jest inteligentny, powściągliwy i spostrzegawczy. Nie pozwala ponosić się emocją i zawsze skutecznie tłumi je dzięki rozsądkowi i logicznym argumentom. Zazwyczaj takie postępowanie mu służy, jednak nie pozwala w pełni cieszyć się życiem. Przeszkadzała mi również wszechobecna ksenofobia. Wywyższanie Anglii nad innymi krajami było męczące i żenujące. Cudzoziemcom zarzuca ociężałość umysłową, rozwiązłość, zakłamanie i tym podobne, i jedynie w rodakach widzi wyższe wartości. Podobnie sprawa się ma pod względem religii. Tak z pewnością pan William nie byłby zachwycony widząc w jakiej kondycji umysłowej znajdują się współcześni Brytyjczycy, a o ich manierach nie wspomnę.

Byłam zachwycona drogą życia Profesora. Nie umiałam przewidzieć, dokąd zaprowadzi go ścieżką kariery, z którą z wymienionych w powieści panien połączy go uczucie, ani czy wszystko skończy się dobrze. Lubię czuć napięcie towarzyszące czytaniu, zamiast domyślać się wszystkiego od początku. Bohaterowie byli różnorodni i ciekawi, co tym bardziej wzbudzało zainteresowanie książką.

W powieści pojawia się masa francuskich sformułowań, które są rzetelnie wyjaśniane w przypisach dolnych. Rzadko pojawia się tak skrupulatne tłumaczenie, dlatego stawiam dużego plusa tłumaczowi, który zdaje sobie sprawę, iż nie wszyscy czytelnicy są francuskojęzyczni. Z początku obawiałam się języka, głównie tego, iż spowolni lub wręcz utrudni czytanie. Nic podobnego się nie stało. Książkę czytało się wyjątkowo przyjemnie i szybko. Z pewnością można to zawdzięczać ciekawej fabule i zręcznym opisom, które nie ciążą, zaś pozwalają wczuć się w klimat XIX wiecznej Anglii i Brukseli.