Milion słońc recenzja

Gosiarellowa recenzja „W otchłani” całkiem zgrabnie opisywała bohaterów książki (ciekawi i sympatyczni), świat przedstawiony przez autorkę (zapierający dech), czy też ogólne wrażenia. Wszystko to opisałam w bardziej rzetelny sposób, wiec tym razem nie chciałam się powtarzać. Dla odmiany opowiem wam tylko o czytelniczych odczuciach i porównaniach do pierwszego tomu. Pierwszą część oceniłam, jako rewelacyjną (oceny 6/6 nie wystawiam często), dlatego chciałam dostać coś równie dobrego lub lepszego. Tymczasem mam przewidywalną książkę, która bazuje na sukcesie poprzedniczki. Nie zrozumcie mnie źle. Książkę czyta się całkiem dobrze, szybko i ogólnie wciąga, ale przy tym nie zaskakuje, ani nie wywołuje emocji, więc co mi z takiej książki. Piszę te słowa po kilku dniach od jej skończenia „Miliona słońc” i ledwo pamiętam o co tam chodziło. Dobra książka nie tylko umila czas, ale zmienia duszę czytelnika. I tu właśnie pojawia się problem.

Poza banalnością wielkiej tajemnicy i brakiem emocji, nie mam tej pozycji nic do zarzucenia. Nie mogę też powiedzieć by mnie zachwyciła. Poza jedną malutką rzeczą. Zakończenie książki (to, którego domyślałam się od samego początku), obiecuje nam coś niesamowitego! Obiecuje nam nowy świat, nowe wyzwania i zupełnie inne wydarzenia w przyszłym tomie – znowu pozostaje czekać! „Miliona słońc” nie mogę uznać za dobrą powieść, mogę co najwyżej określić ją jako poprawną. Sama postrzegam ją bardziej, jako wprowadzenie do kolejnej. Coś co musiało zaistnieć byśmy w końcu mogli dostać coś dobrego od autorki. Zakładam, że ten dom jest mostem łączącym dwie dobre książki, dlatego znów uzbrajam się w cierpliwość i czekam na trzeci tom.
Całość: http://www.wkrainiestron.pl/2013/12/beth-revis-milion-sonc.html