W deszczu recenzja

Książka Anny Dąbrowskiej "W deszczu", wydana przez Wydawnictwo Novae Res, w lipcu 2020, to bardzo wzruszająca historia, która opowiada o Aleksie, dwudziestopięcioletnim perkusiście zespołu, który się rozpadł po tym jak odszedł z ich zespołu gitarzysta, postanawia wrócić do domu i spotkać się po latach z ojcem, który pozbawił go ukochanej mamy w dzieciństwie.
Dodatkowo, w sąsiednim domu mieszkają Ci sami ludzie co przed laty, a wraz z nimi jego ukochany anioł, który go porzucił. Jednak co było przyczyną porzucenia i kto kogo porzucił? To pozostaje tajemnicą, ale poznacie ją kiedy sięgnięcie po książkę, do czego ja was zachęcam.
.
Jest to druga część serii "Płomienie", jednak była to moja pierwsza książka autorki i śmiało mogę powiedzieć, że nie trzeba czytać tych książek po kolei, bo z tego co czytałam opis pierwszej, to tam była i inna historia i inni bohaterowie. Ale po przeczytaniu tej książki, na pewno sięgnę także po poprzednią, gdyż ciekawi mnie czemu zespół się rozpadł.

Książkę czytało się szybko i od początku wzbudzała takie emocje, że ciężko mi było powstrzymać łzy. Napisana została z perspektywy tego jak było "kiedyś" i jak jest "teraz" w życiu chłopaka. Jednak początkowo bardziej na mnie działało właśnie to "kiedyś", jak było w jego życiu jako małego chłopca. Aleks dużo przeszedł w swoim życiu od małego. Codziennie musi przywdziewać maskę, która jest odpowiednia do sytuacji, jednak w głębi serca nie jest on wcale taki, jak postrzega go otoczenie.
Im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym ciężej było mi się od niej oderwać. Kołatało się we mnie takie uczucie, że z jednej strony chcę wiedzieć więcej co się działo, ale z drugiej nie chciałam, żeby ta książka się kończyła. To bardzo wzruszająca historia, która wpłynie na uczucia (chyba) nawet największego twardziela. I tutaj pasować będzie cytat z książki : "Musimy nauczyć się widzieć, a nie jedynie patrzeć". Mi osobiście rzadko zdarza się tak bardzo wzruszyć nad książkami, jednak ta historia tak mnie pochłonęła, tak mnie wciągnęła w swoje otchłanie, że czuję się rozbita. Ale nie, że to było złe, tylko dlatego, że to było tak dobre.

Zaznaczyłam sobie także cytaty w książce, które są tak bardzo prawdziwe, a jednak zdarza się nam zapomnieć o takich prostych, podstawowych sprawach jak po prostu bliskość drugiej osoby : "Czasami lepiej ucichnąć i przytulić się do bliskiej osoby niż próbować ją przekonać do swoich racji".
Dlatego ja nie staram się przekonać, tylko zachęcam do zapoznania się z tą historią 💙.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.