Trzy kroki od siebie recenzja

Stella od dziecka choruje na mukowiscydozę. Chwilami jest zwyczajną nastolatką, jednak jej drugim domem jest szpital, w którym leczy się od 6 roku życia. Stella to zdeterminowana i sumienna pacjentka. Aby jak najlepiej wdrażać leczenie piszę własną aplikację przypominającą o dawkowaniu leków. Niestety sprawność jej płuc ciągle spada, a jedyną szansą na kilka lat zwykłego życia są nowe płuca. 
Pewnego dnia na oddziale pojawia się nowy pacjent - Will. Will ma zupełnie inne podejście do choroby- zapomina o lekach ,nie przestrzega zaleceń, nie może doczekać się tego, aż skończy 18 lat i sam będzie mógł przerwać leczenie, ponieważ zamiast mieszkać w szpitalach chce podróżować. Wie, że ze względu na swój stan nie może mieć przeszczepu i chce żyć na 100% dopóki może.

Z początku Stella nie znosi Willa. Okropnie denerwuje ją jego ignoranckie zachowanie, jednak jak to w życiu bywa- pomimo zakazów powoli zakochują się w sobie. 
Ale jak pielęgnować taką miłość, gdy nie można się dotknąć, przytulić, pocałować? Gdy nie można zbliżyć się do siebie bardziej niż na odległość trzech kroków? "Trzy kroki od siebie" to opowieść o trudnym życiu w chorobie, ale przede wszystkim o różnych skomplikowanych relacjach rodzinnych, o przyjaźni i o miłości. 
Oprócz głównej historii trudnego uczucia mamy tu wiele ważnych wątków pobocznych, które mają ogromny wpływ na życie głównych bohaterów. Jest to zwykła codzienność rodzin, w których pojawiają się opuszczenie, rozwód, samotność i śmierć... Są to przeróżne emocje ich przyjaciół i rodzeństwa oraz uczucia personelu szpitala... Nie wiemy jak kończy się historia Stelli i Willa, ale ja chcę wierzyć w to, że dobrze.

Trzy kroki od siebie to opowieść warta przeczytania i myślę, że każdemu da powody do rozmyślań nad własnym życiem, skłoni do rozważań na temat śmierci, oraz poruszy serce.