Para idealna recenzja

Czy istnieje miłość tak wielka, głęboka i szczera, że wszystko wybaczy? Czy istnieje uczucie, które przetrwa wszystko? Czy miłość można pomylić ze stabilizacją finansową, komfortem i poczuciem bezpieczeństwa? Wśród bliższych i dalszych znajomych z pewnością są pary, które dajemy za wzór: że się świetnie dogadują, nie kłócą, wspierają w zdrowiu i w chorobie, są nierozłączni, silni, ale elastyczni itp., ale czy rzeczywiście istnieje para idealna?
Śmiem wątpić, choć z pewnością miłość ma przeróżne oblicza, o czym będziemy mogli się przekonać podczas lektury „Pary idealnej”.

Wyspa dla bogaczy Nantucket. Plaża, szum morskich fal, jachty, owoce morza, drinki z palemką, ciepło słonecznych promieni. To właśnie tam i w takich okolicznościach ma się odbyć ślub i wesele idealne dla idealnej pary. Ze względu na wyniszczającą chorobę toczącą matkę panny młodej organizację uroczystości bierze na siebie Greer Garrison autorka poczytnych kryminałów, dziedziczka wielkiej fortuny i przyszła teściowa Celeste. Wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku i idzie jak po maśle, aż do dnia ślubu. To wtedy z samego rana panna młoda znajduje na plaży ciało swojej druhny i najlepszej przyjaciółki. Wszystko zaczyna walić się jak domek z kart, a policyjne śledztwo skrupulatnie kawałek po kawałku oddziela prawdy od kłamstw.
Kto ma więcej do ukrycia?
Rodzina czy zaproszeni goście?

Nie ma dla mnie nic lepszego niż zagłębienie się w lekturze pełnej portretów ludzi o przeróżnych charakterach. Lubię poznawanie bohaterów od podszewki i poszukiwanie trupów ukrytych w szafach. Dlatego jeśli ktoś szuka książki, w której akcja płynie wartko i szybko jak górski strumień to nie jest pozycja dla niego. W Parze Idealnej akcja rozgrywa się dość powoli, albowiem mamy możliwość wskoczenia w buty kilku bohaterów. Poznajemy ich losy oraz wydarzenia, które determinują do podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Elin Hilderbrand potrafi snuć opowieść obyczajową w tak ciekawy i intrygujący sposób, że czyta się ją jak najlepszy thriller. Z wielką chęcią zagłębiłam się w świat ogromnego luksusu, bajecznego bogactwa i brudnych tajemnic. Bo któż ich nie ma… W zamożnych i szacownych rodzinach to prawie niemożliwe, by nikt z jej członków nie pływał w mętnej wodzie… Fabuła biegnie tak, jak lubię, a więc dwutorowo mamy bowiem zarówno retrospekcje niektórych bohaterów, jak i wgląd w wydarzenia obecne i to przedstawione nie tylko od strony stróżów prawa.

Co kryje się za fasadą? Czy istnieje para idealna lub idealne życie? Wraz z komendantem policji przedzierałam się przez mętne zeznania, rzucane półprawdy i kruszyłam mur niechęci przed ujawnieniem szczegółów życia. Lekturę skończyłam z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Nie tak typowałam finał.
Jedno jest jednak pewne: po lekturze książki nawet ten, kto wierzył w moc pieniądza, stwierdzi, że nie dają one szczęścia, nawet jeśli są ogromne…